Της ΑΝΝΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ (ann-11@otenet.gr )
Μμμ! Γαλλική κουζίνα…Μμμ! Ελληνικό σουβλάκι…
Πόσα χρόνια άραγε πέρασαν, ώστε η Ελλάδα να ξεπεράσει τα κόμπλεξ της και ν΄ αντιληφθεί ότι η χωριάτικη σαλάτα μπορεί να είναι και καλύτερη από τη σαλάτα του Καίσαρα; Ό,τι οι έρμες πρασόπιτες μπορεί να είναι τελικά διατροφικός θησαυρός σε σύγκριση με τις λεμονόπιτες; Ή ό,τι ακόμη και το ταπεινό ελληνικό σουβλάκι μπορεί να έχει μεγαλύτερη διατροφική αξία, όταν είναι φτιαγμένο από σπιτικά υλικά, σε σύγκριση με ένα τοστ;
Η ελληνική γαστρονομία, που βασίζεται στη μακραίωνη παράδοση χιλιετηρίδων αλλά εμπλουτίζεται με σημερινές καινοτόμες ιδέες είναι το δυνατό όπλο της οικονομίας απέναντι στην ισοπέδωση των πάντων στη χώρα μας. Δίνει τη δυνατότητα δημιουργίας ενός ισχυρού διατροφικού προτύπου, ικανού να δίνει έναυσμα στον τουρίστα να επιστρέψει στην Ελλάδα αλλά και να μάθει το παιδί του να τρώει σωστά.
Μπορεί να σταθεί ερέθισμα ικανό ν΄ ανατροφοδοτήσει τον ελληνικό τουρισμό αλλά και να δημιουργήσει ένα νέο πολιτισμό της γεύσης, μέσω των αναγνωρισμένων σεφ, εμπλουτισμένο με νέα χαρακτηριστικά μέσα από αρχέγονα ελληνικά προϊόντα κι υλικά δίνοντάς τους, το διαβατήριο της εξωστρέφειας.
Η Ελλάδα ουδέποτε εκμεταλλεύτηκε την πλούσια γαστρονομική κληρονομιά της απέναντι στον ξένο τουρίστα. Ουδέποτε πήρε στα σοβαρά το Μεσογειακό Πρότυπο Διατροφής, ώστε να δημιουργήσει τέτοιες προϋποθέσεις και να έχει γαστρονομικό τουρισμό σε καθημερινή βάση όλο το χρόνο. Οι δρόμοι του Κρασιού άνοιξαν ένα μονοπάτι αλλά όχι την κεντρική αρτηρία.
Το πιο ισχυρό χαρτί της Γαστρονομίας σκοντάφτει στο λιμανάκι της πανέμορφης Κορώνης που τώρα φτιάχνεται. Κι η πατρίδα του Νέστορα, με την κορωνέικη ελιά και κορωνίδα της μεσογειακής διατροφής, αντί να διαφημίζεται καθημερινά από τα μίντια είναι παραπεταμένη κι απαξιωμένη, γιατί δεν έχει κατορθώσει να πείσει ακόμη και τον εαυτό της, πόσο σημαντική είναι.
Η Μεσογειακή Διατροφή παραμένει μια αφηρημένη έννοια, περασμένο μεγαλείο, αφού τα Πανεπιστήμια στο πλαίσιο του κόστους για το μενού δε σερβίρουν μεσογειακή διατροφή αλλά ό,τι λάχει. Κι εδώ οι διαχρονικές ευθύνες του Υπουργείου Παιδείας είναι τεράστιες.
Επί δεκαετίες η γαλλική κουζίνα ήταν το πρότυπο που ακολούθησαν τα ελληνικά ξενοδοχεία. Σεφ, ξενοδόχοι είχαν φοβία για το κόστος του μενού και γι’ αλλαγές ικανές να διώξουν τους πελάτες. Ένιωθαν ότι υπάρχει αδυναμία τροφοδότησής τους από τους παραγωγούς ανά τακτά χρονικά διαστήματα` κάτι που είχε στο παρελθόν και μια πραγματική βάση.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι εκτιμούν ότι από προϊόντα πάμε καλά, αλλά από μάρκετινγκ τα κάνουμε…ρόιδο! Η έλλειψη στρατηγικής μας ακολουθεί παντού, αλλά ήρθε ο καιρός να σοβαρευτούμε, γιατί αλλιώς θα βλέπουμε για πολύν καιρό, το πάτο του βαρελιού.
Μόνον οι Κρητικοί πρωτοστάτησαν αλλά κι οι εξαιρέσεις από τον κανόνα σε άλλα μέρη της Ελλάδας δε συνιστούν σημαντικές αλλαγές. Μια εξαιρετική πρωτοβουλία που είχαν αναλάβει παλαιότερα ήταν η παρουσίαση των γεύσεων που αναφέρονται στα βιβλία του Καζαντζάκη. Τυχαίο; Όχι βέβαια. Οι ξένοι διψούν για καλή ελληνική κουζίνα για εξωτικές γεύσεις, οι οποίες ταυτόχρονα είναι υγιεινές. Το γαστρονομικό ταξίδι είναι μια περιπέτεια για τον ουρανίσκο, ένα ταξίδι με καλή παρέα και τελετουργικό.
Τα ξενοδοχεία μπορούν να χτίσουν ελληνική κουζίνα στο εξωτερικό, μέσα από γευσιγνωσίες με ελληνικά κρασιά, λουτρά με αρωματικά βότανα για ευεξία, υγιεινά γλυκίσματα όπως το παστέλι, χορευτικές βραδιές που θα περιλαμβάνουν μόνον ελληνικό φαγητό, δίνοντας ταυτόχρονα και ιστορίες για το ελληνικό τραπέζι, για τη φέτα που παρασκεύαζε ο Κύκλωπας Πολύφημος, για τα γουρουνάκια που εξέτρεφε ο Οδυσσέας κ.ά.
Το ελληνικό πρωινό που προωθεί το Ξενοδοχειακό Επιμελητήριο Ελλάδας είναι μια πρωτοβουλία που αγκαλιάστηκε και σήμερα σχεδόν 250 ξενοδόχοι το προσφέρουν, δημιουργώντας και μια ισχυρή εταιρική σχέση με τους τοπικούς παραγωγούς ενώ στο πλαίσιο του Αγροτουρισμού, μέσα από παραδοσιακούς ξενώνες δίνεται κι η δυνατότητα συμμετοχής των τουριστών στην παραγωγική διαδικασία.
Αν οι Έλληνες παραγωγοί θέλουν να πάνε μπροστά, αφήνοντας πίσω τη μιζέρια της καθημερινότητας, οφείλουν να κοιτάξουν κατάματα τις ευκαιρίες, που ανοίγονται μέσα από ξενοδοχεία της περιοχής τους.
Κι αν οι Έλληνες ξενοδόχοι θέλουν να προσφέρουν το διαφορετικό, την «ταξιδιωτική εμπειρία», ιδού πεδίον δόξης λαμπρό. Ωφελημένοι θα βγουν και τα 17,5 εκατομμύρια τουρίστες μπορούν να γίνουν και 20 και 21 και 22…
Σε μια κουβέντα που είχαμε παλαιότερα μας έλεγαν πως ένας πολιτισμός χάνεται, όταν ξεχνά τρία πράγματα: Πρώτα τη γλώσσα, μετά το χορό και στο τέλος τη γεύση του.
Χιλιάδες Έλληνες έχουν φύγει στο εξωτερικό κι είναι κοινωνοί αυτών των γεύσεων. Στην καρδιά της Γερμανίας, στην καρδιά της Αμερικής, στην καρδιά της Αυστραλίας υπάρχουν εστιατόρια που χτυπά δυνατά η ελληνική κουζίνα, με τις όποιες αδυναμίες.
Η Ομογένεια είναι το σημαντικότερο ελληνικό κεφάλαιο, όχι για να της ζητήσουμε λεφτά ή ψήφο όπως της ζητούσαν και την ξέκαναν με τα καμώματά τους πολιτικοί τις τελευταίες δεκαετίες ώσπου μας γύρισε την πλάτη, αλλά για να της ζητήσουμε βοήθεια για ν΄ αλλάξουμε όσα την πλήγωσαν και την οδήγησαν μακριά από την Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια…
Εν ολίγοις: Τα ψέματα τελείωσαν κι ήρθε η ώρα των συνεργασιών. Μπορούμε επιτέλους να προχωρήσουμε;