Ο Guillermo Nielsen, πρώην Γραμματέας Οικονομικών της Αργεντινής και επικεφαλής διαπραγματευτής με το ΔΝΤ για την αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας το 2005, εκφράζει την ενδιαφέρουσα άποψή του για το ελληνικό πρόβλημα και το ρόλο του ΔΝΤ σε αυτό.
Banker’s review: Για τέσσερα χρόνια (2002-2005) βρισκόσασταν στην πιο σημαντική θέση όσον αφορά την οικονομική κρίση στην Αργεντινή. Χρόνια αργότερα ήσασταν πρέσβης της χώρας στο Βερολίνο, οπότε και η Ελλάδα βρισκόταν στα πρώτα στάδια της κρίσης. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι κατά κάποιο τρόπο ήσασταν ένας «προνομιούχος» παρατηρητής στις πρώτες κινήσεις που έγιναν για να αντιμετωπιστεί η ελληνική κρίση στα πλαίσια της Ευρωζώνης. Τι είναι αυτό που σας έκανε περισσότερο εντύπωση όσον αφορά τις διαφορές και τις συμπτώσεις μεταξύ των δύο αυτών καταστάσεων;
Guillermo Nielsen: Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η αίσθηση της έκπληξης, τουλάχιστον, από τους Γερμανούς, και κατ’ επέκταση από τους Ευρωπαίους ηγέτες. Δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι έρχονταν αντιμέτωποι με μία κρίση στην Ευρωζώνη. Το αναπάντεχο αυτό γεγονός καθυστέρησε την εκτέλεση των απαραίτητων μέτρων για την αντιμετώπιση της κρίσης και πυροδότησε την αποτυχία λήψης αποφάσεων στην Ευρωζώνη, που κανένας δεν είχε βιώσει μέχρι τότε. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, καθώς και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένοι για μία τέτοια κατάσταση. Ήταν εκπαιδευμένοι και συνηθισμένοι να ζουν σε μία οικονομία συνεχώς αναπτυσσόμενη, γι’ αυτό και δεν μπόρεσαν να διαγνώσουν το πρόβλημα. Εν τέλει, αντιμετώπισαν την ελληνική κρίση ως ένα πρόβλημα ρευστότητας, και όχι στην πραγματική της διάσταση, ως ένα πρόβλημα φερεγγυότητας.
Banker’s review: Δεδομένων των δύο βασικών διαφορών μεταξύ Αργεντινής και Ελλάδας – πρώτον η Αργεντινή είχε την ικανότητα να χρησιμοποιήσει τους βιομηχανικούς της πόρους για να «χτίσει» από την αρχή τις εξαγωγές της και δεύτερον είχε το δικό της νόμισμα – ποιες πιστεύετε ότι πρέπει να είναι οι κατευθυντήριες γραμμές που πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα ως βάση ανοικοδόμησης των σχεδίων της;
Αρχικά, πρέπει να τονίσουμε ότι όταν έχουμε να κάνουμε με αναδιάρθρωση χρέους που θα επηρεάσει τη χώρα για αρκετές δεκαετίες μπροστά, πρέπει να είμαστε πολύ ταπεινοί, γιατί δεν γνωρίζουμε τι θα συμβεί στο μέλλον. Και αυτό ήταν το σημαντικότερο χαρακτηριστικό των εγγυήσεων του ΑΕΠ που η Αργεντινή έδωσε για την αναδιάρθρωση του χρέους της το 2005. Αυτό στην πραγματικότητα σημαίνει πως: «δεν γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθεί το μέλλον της οικονομίας μας, αλλά αν αποδώσει καλύτερα σε σχέση με το παρελθόν, θα μοιραστούμε τα επιπλέον έσοδα με τους κατόχους των ομολόγων που υπέστησαν μεγάλες ζημίες». Αν θέλετε, ήταν μία κίνηση καλής θέλησης για να αποζημιώσουμε αυτές τις απώλειες. Και στην Αργεντινή, αυτό το σχέδιο απέδωσε καρπούς για τους ομολογιούχους. Το 2004, όταν σχεδιάσαμε την σχέση ανταλλαγής, ήταν αδύνατο να διαβλέψουμε τι επρόκειτο να συμβεί με τις τιμές των αγροτικών προϊόντων. Αλλά από το 2007 μέχρι και πρόσφατα η αντιστροφή στις τιμές των αγροτικών προϊόντων, άρχισε να απελευθερώνει τη δημιουργία πλούτου, παρέχοντας συνεχώς μεγαλύτερη στήριξη στην οικονομία της χώρας. Επομένως, με τον μηχανισμό αυτό, οι ομολογιούχοι κατάφεραν να ανακτήσουν περίπου το 40% των απωλειών τους και μια τέτοιου είδους ανάκτηση μπορεί να συνεχιστεί και στο μέλλον. Υπ’ αυτή την έννοια, θα πρότεινα στην Ελλάδα ένα πλαίσιο μίας επιθετικής επανοικοδόμησης που χρειάζεται για να σταθεί η χώρα και πάλι στα πόδια της.
Banker’s review: Τι ρόλο έπαιξε το ΔΝΤ στην κρίση της Αργεντινής και πώς άλλαξε ο ρόλος αυτός στην ελληνική κρίση;
G. Nielsen:Το ΔΝΤ είχε ένα δύσκολο και άχαρο ρόλο κατά την κρίση στην Αργεντινή. Η χώρα λειτουργούσε κάτω από τα προγράμματα του ΔΝΤ για πολλά χρόνια πριν την κρίση, που εκδηλώθηκε τον Δεκέμβριο του 2001, οπότε είχαν ήδη δώσει τις ευλογίες τους σε μέτρα που ήταν ήδη σε ισχύ και οδήγησαν στο κοινωνικό χάος. Ένιψαν τότε τα χέρια τους και θεώρησαν ότι ήταν ένα πρόβλημα της χώρας και μόνο. Τότε, φαινόταν πως το ΔΝΤ δεν είχε άλλες στρατηγικές ιδέες για την επίλυση της κρίσης. Άρα, κατά κάποιο τρόπο, η κρίση του 2001 στην Αργεντινή, ήταν και κρίση του ΔΝΤ, ή τουλάχιστον αποτυχία στον τρόπο που το ΔΝΤ συνεργαζόταν με τις χώρες που βρίσκονταν σε κρίση. Αργότερα, καθυστερώντας την βοήθεια στην κυβέρνηση του Προέδρου Duhalde, έβλαψαν τις πολιτικές διαδικασίες της χώρας. Ο Duhalde αναγκάστηκε να παραιτηθεί και ξεκίνησε έτσι μία εντελώς πρόωρη διαδικασία εκλογών. Κατά τη γνώμη μου, στην Ελλάδα έδρασαν με περισσότερη προσοχή, ίσως γιατί αποτελούν απλά μόνο ένα μέρος της διαχείρισης της κρίσης – το ΔΝΤ αποτελεί μόνο το 1/3 της Τρόικας – παρόλο που είναι οι μοναδικοί στην Τρόικα που η διαχείριση κρίσεων αποτελεί μέρος του σκοπού τους. Ίσως εξαιτίας της εμπειρίας τους στην Αργεντινή, αυτή τη φορά ήταν πιο προσεκτικοί με τις επιπτώσεις στην πολιτική της Ελλάδας. Αλλά συγκρίνοντας τις δύο αυτές περιπτώσεις, είμαι πεπεισμένος, χωρίς καμία αμφιβολία, ότι χειρίζονται τις λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες διαφορετικά.
πηγη:bankersreview.gr