Κάθε πράγμα στον καιρό του….
Η προσέγγιση του Πρασίνου σε ένα χώρο που είναι χαρακτηρισμένος «ιστορικός» είναι μία πολυδιάστατη , μελετημένη και αέναη πρόκληση: δεν αποτελεί απλά τη διαχείριση at hoc ή έστω και με στοιχειώδη προγραμματισμό εργασιών και παρεμβάσεων, αλλά την τήρηση στην πραγματικότητας μίας «συμφωνίας» του διαρκούς διαλόγου του δημιουργού με το χώρο και τη συμμετοχή των ανθρώπων σε αυτόν εις το διηνεκές.
Η διαδρομή στην «περίμετρο» της Ακρόπολης, ο Αγ. Δημήτριος Λουμπαδιάρης και το Περίπτερο Πικιώνη, είναι μνημεία της παγκόσμιας Αρχιτεκτονικής , ακόμα ακόμα και της Αρχιτεκτονικής Τοπίου. Ο δημιουργός τους, σεβάστηκε απόλυτα την τοπική βλάστηση, δεν την υποκατέστησε με τίποτα ξένο και ως αρχή άφησε την ομαλή εξέλιξή της. Φυσικά, ήλπιζε ότι οι «ειδικοί» του μέλλοντος θα έκαναν τη δουλειά τους έστω και στοιχειωδώς με τον ορθό τρόπο, αφού δεν τους άφησε και κάτι πολύπλοκο: τη διατήρηση της απλότητας και τη Φύση την ίδια να εξελίσσεται μέσα από το έργο.
Φαίνεται όμως πως τελικά, είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστούμε την «απλότητα». Σε μία εποχή που τα πάντα πρέπει να απεικονίζονται σε «κέρματα», άνθρωποι που φέρουν εξουσία, τη χρησιμοποιούν λάθος και με επιτακτικό τρόπο. Τον Μάιο και τον Ιούνιο, δεν κλαδεύονται ελιές, και μάλιστα «επιλεκτικά» ως προς κλάδους πλάγιους, αφήνοντας πληγές και «κακοσυγκορμισμένα» δένδρα να τα κοιτούν οι τουρίστες με απορία…Τα κλαδιά πεθαίνουν από έρωτα… όχι από πριόνια με το έτσι θέλω. Τα ξυλοφάγα θα «ανοίξουν γραφεία» και φυσικά δεν θα σταματιούνται με τίποτα. Οι ελιές του Λουμπαδιάρη , εκατέρωθεν της πλακόστρωσης Πικιώνη, κακομεταχειρισμένες, δεν έχουν αφεθεί στο νατουραλιστικό τους πρότυπο, άγνωστο γιατί, ενώ την ίδια ώρα, ξενικά και παράταιρα είδη δεν έχουν απομακρυνθεί. Οι κύριοι και οι κυρίες της Εφορίας Αρχαιοτήτων, οφείλουν να προσεγγίσουν το θέμα όπως πρέπει κι όχι με αντιεπιστημονικούς και αντικοινωνικούς τρόπους: ο Πικιώνης άφησε πίσω του «ελληνική Φύση», «Αττικό τοπίο», ανοικτό σχολείο «ελληνικής κηποτεχνίας»…. Οι εκτός εποχής ενέργειες φθείρουν το ήδη παραμελημένο έργο και πριν είναι αργά οφείλουμε να προχωρήσουμε σε μελέτη και εφαρμογή της «επιστροφής» της λογικής του τοπίου στο χώρο, με γεωπονική και τοπιοτεχνική ορθοπραξία και ανάδειξη του έργου Πικιώνη. Αυτό είναι έργο για την Εφορία Αρχαιοτήτων και όχι η «επιβολή» στο Δήμο να κάνει (πιθανά και χωρίς να θέλει να εμπλακεί) τσαπατσουλιά και ασέβεια…
Και …κάτω τα χέρια από το πεύκο που βρίσκεται στην εκκλησία…. Είναι σε άριστη κατάσταση και υπάρχει εκεί και πριν τον Πικιώνη…. Σε ένα ολιστικό σχέδιο
διαχείρισης με τη λογική που είπαμε, θα συντηρηθεί θαυμάσια για πολλά πολλά χρόνια. Όπως και όλα, αν γίνει ορθά.
ΝΙΚΟΣ ΘΥΜΑΚΗΣ-ΓΕΩΠΟΝΟΣ