Η αλυσίδα εφοδιασμού τροφίμων πιέζεται έντονα, καθώς οι χώρες λαμβάνουν αποφάσεις για να αντιδράσουν στον ιό.
Η πανδημία έχει κλονίσει αυτή τη θεωρία. Ενώ είναι πολύ απίθανο η Ελλάδα να εξαντλήσει τα τρόφιμα σύντομα, οι αρχές σε παγκόσμιο επίπεδο ανησυχούν σαφώς ότι η προμήθεια μπορεί να αποτελέσει μεγαλύτερη πρόκληση καθώς η κρίση του κοροναϊού φαίνεται να είναι μεγάλη.
Αυτό σηματοδοτεί μια στροφή 180 μοιρών για τις χώρες του κόσμου. Η αλυσίδα εφοδιασμού τροφίμων πιέζεται έντονα, καθώς οι χώρες λαμβάνουν αποφάσεις για να αντιδράσουν στον ιό. Ο αριθμός των χωρών που περιορίζουν ή απαγορεύουν τις εξαγωγές τροφίμων αυξάνεται. Αρκετές χώρες της Κεντρικής Ασίας σταμάτησαν να εξάγουν αλεύρι και σιτάρι. Το Βιετνάμ και η Καμπότζη περιορίζουν τις εξαγωγές ρυζιού. Στην Αυστραλία, οι εξαγωγείς διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι οι γενικευμένες ακυρώσεις πτήσεων τους εμποδίζουν να πάρουν τα φρέσκα προϊόντα τους στις διεθνείς αγορές. Η κατάσταση αντικατοπτρίζεται σε πολλές άλλες χώρες παραγωγής τροφίμων.
Τα τρόφιμα δεν είναι το μόνο πρόβλημα για το παγκόσμιο δίκτυο διανομής.
Η παγκοσμιοποίηση βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη θεωρία ότι είναι οικονομικά πιο συνετό να μετατοπίζουμε τις παραγωγικές δραστηριότητες σε τοποθεσίες χαμηλού κόστους και να στηριζόμαστε σε καλά διαμορφωμένα δίκτυα διανομής για να φέρουμε αυτά τα προϊόντα σε εκείνα που πρέπει να είναι με τον ίδιο τρόπο. Η ναυτιλία είναι η ραχοκοκαλιά αυτού του συστήματος και της Ελλάδας ειδικότερα.
Η Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική εφαρμόζουν αυτή τη θεωρία, όπως και πολλές άλλες περιοχές σε όλο τον κόσμο. Το αποτέλεσμα είναι μια μεγάλη απώλεια της εγχώριας παραγωγικής ικανότητας που κατανέμεται ομοιόμορφα ανά την υφήλιο.
Η αποθεματοποίηση θεωρείται υπερβολική δαπάνη.
Πολλές χώρες έχουν μείνει προ εκπλήξεως, με τα πάντα, από μάσκες προσώπου και απολυμαντικά χεριών μέχρι ανεμιστήρες και εργαλεία ιατρικής προστασίας σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η αποκατάσταση της εγχώριας παραγωγής αυτών των ειδών δεν μπορεί να επιτευχθεί εν μία νυκτί.
Ο κορωναϊός ήταν σαφώς μια κλήση αφύπνισης για όλους.
Ωστόσο, το κύριο όφελος της παγκοσμιοποίησης είναι η κατανομή των γεωργικών και παραγωγικών πρακτικών και κατά συνέπεια η διασυνοριακή αποδοτικότητα. Είναι πολύ πιθανό ότι όταν όλα αυτά εξασθενήσουν, πολλές χώρες θα ξανασκεφτούν πόσο κρίσιμη είναι η παραγωγή τροφίμων και θα την αναθέσουν σε εξωτερικούς συνεργάτες.