ΔΡΑΣΗ:«Δημόσιο νομότυπος εκβιαστής»

Το φορολογικό νομοσχέδιο προβλέπει στο άρθρο 42 παρ. 8 ότι:

«Σε ειδικές περιπτώσεις διασφάλισης σοβαρών συμφερόντων του Δημοσίου …μπορεί με γραπτή συναίνεση του Γενικού Γραμματέα να μην χορηγηθεί αποδεικτικό ενημερότητας, ακόμη και αν συντρέχουν οι προϋποθέσεις χορήγησης αυτού. Με απόφαση του Γενικού Γραμματέα ορίζονται περιπτώσεις διασφάλισης δημοσίου συμφέροντος και κάθε αναγκαία λεπτομέρεια για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής.»

Δηλαδή ο Γενικός Γραμματέας Εσόδων με απλή απόφασή του μπορεί να στερεί για οποιοδήποτε λόγο (αποφασίζει μόνος), από οποιονδήποτε φορολογούμενο την φορολογική ενημερότητα ενώ έχει εκπληρώσει όλες του τις φορολογικές υποχρεώσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για συμμετοχή σε διαγωνισμούς του δημοσίου, για αγοραπωλησίες ακινήτων, για κάθε είδους οικονομική δραστηριότητα.

Αποκτά λοιπόν αυθαίρετα το κράτος (ή για να είμαστε ακριβείς ένας άνθρωπος στο κράτος), το δικαίωμα να πιέζει και κάποιον που είναι εντάξει στις φορολογικές του υποχρεώσεις, μη χορηγώντας του ενημερότητα επικαλούμενος την αόριστη έννοια των «ειδικών περιπτώσεων διασφάλισης σοβαρών συμφερόντων του δημοσίου». Το καφκικό στην υπόθεση είναι ότι ο ενδιαφερόμενος δεν μπορεί να άρει τον αποκλεισμό εκπληρώνοντας τις υποχρεώσεις του μια που τις έχει ήδη εκπληρώσει!

Βασική προϋπόθεση ομαλής λειτουργίας μίας δυτικής, δημοκρατικής χώρας, είναι ο αποκλεισμός της παντοδυναμίας οποιουδήποτε, προσώπου η θεσμού, μέσα από την ύπαρξη ελεγκτικών και εξισορροπητικών μηχανισμών. Η συγκεκριμένη διάταξη, παρέχοντας ανεξέλεγκτη και απόλυτη εξουσία σε ένα δημόσιο λειτουργό, παραβιάζει βίαια το πλαίσιο αυτό και μπορεί να υπάρξει μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.