Του Χανή Θωμά
Με μεγάλη ευκολία, τα όσα συμβαίνουν και γίνονται γύρω από τον αγροτικό τομέα, μπορούν να εκφραστούν με μια φράση: «Που πάμε ρε……»
Αναρωτήθηκε κανείς που πάμε;;;; Τι στην ευχή γίνεται;;;; Τι κατάληξη θα έχουμε ως αγροτικός τομέας;;;;;; Αν αξίζει ένας νέος να ασχοληθεί με τα χωράφια και με την γη;;;;; Αν πρέπει και μπορεί να επενδύσει σε γνώση, και παράλληλα να καλλιεργεί την γη.
Θα ήθελα (με την σειρά μου) να εκθέσω μιαν άποψη περί αγροτιάς.
Τυγχάνω γόνος αγροτικής οικογένειας. Από μικρός θυμάμαι τον εαυτό μου μέσα στις λάσπες…..καβάλα στο τρακτέρ. Όπως λένε στο χωριό μου «πίσω απ’ την αυλακιά γεννήθηκα». Είμαι 22 ετών. Σπουδάζω Γεωπόνος, και παράλληλα, τρέχω για να βοηθήσω τους γονείς μου με την καλλιέργεια των χωραφιών. Βαμβάκια και σιτηρά η καλλιέργειά μας. Τα στρέμματα όχι πολλά (φτάνουν τα 130 σε αριθμό, και όχι όλα ιδιόκτητα). Με δικά μας μηχανήματα (τα πιο βασικά). Με πολύ πλάτη, κόπο, μόχθο και μεράκι, συνεχίζουμε. Όνειρο ζωής, το να σπουδάσω Γεωπόνος. Πλέον, μέσα από πολλά βάσανα, αυτό το όνειρο, σταδιακά πραγματοποιείται. Καλοκαίρι να θέλετε να με βρείτε….λίγο δύσκολα. Ή θα είμαι για ποτίσματα, ή μ’ ένα τσαπί στο χέρι, ή την ψεκαστήρα στην πλάτη (για τα αγριόχορτα). Άνοιξη και φθινόπωρο (πιο πολύ αυτές τις 2 περιόδους), μας τρώει το τρακτέρ. Απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ. Σακατευόμαστε, αλλά δεν τα παρατάμε.
Σε συζητήσεις (και στην δουλειά, αλλά και την ώρα της ανάπαυλας, στο σπίτι, ή στο διάλλειμα, στο χωράφι), από το στόμα των γονιών μου θα βγει η εξής φράση: «σπούδασε παιδί μου, κάνε ότι θέλεις στη ζωή σου, μονάχα μην μείνεις στα χωράφια….βλέπεις την τυρράνια μας, τον κόπο και τον ιδρώτα μας…….το άγχος σε αυτή την δουλειά με αρρώστησε-λέει ο πατέρας μου (και δυστυχώς, ισχύει)……φύγε απ τα χωράφια…..μακριά από τις λάσπες και τα δηλητήρια (ακούς να λέει η μάνα μου συνεχώς, με όση δύναμη της έχει μείνει, εξαντλημένη από το τσαπί, και το λιοπύρι)…………
Ένα ολόκληρο σύστημα (είτε πολιτικό, είτε κοινωνικό, είτε οικονομικό), διέλυσε την πραγματική οικονομία........έδιωξε τους ανθρώπους από την γη….από την «βαριά βιομηχανία ετούτης της χώρας».
Ποια εργοστάσια και ποιες βιομηχανίες….αυτά είναι πταίσματα μπροστά στον πλούτο που κατέχουμε.
Αυτός ο πλούτος δεν είναι κάτι άλλο από την γη μας. Την γη που δουλεύουμε με τόσο ζήλο και μεράκι.
Χωριά ερημωμένα, χωριά «φαντάσματα» δεσπόζουν πλέον στον Θεσσαλικό κάμπο (απ όπου κατάγομαι)….και όχι μόνο. Γερασμένος ο πληθυσμός της χώρας….πιο έντονο το φαινόμενο, στον αγροτικό πληθυσμό.
Νέοι δίχως όραμα (οι περισσότεροι), δίχως όνειρα, δίχως όρεξη για δουλειά. Χάθηκε από τα μάτια τους η σπιρτάδα και η όρεξη για δουλειά. Μην τους πεις για τρακτέρ και χωράφι, καντήλες βγάζουν. Ακόμα κι εγώ, που ασχολούμαι (όσο περισσότερο μπορώ με την γη), το τι ακούω σαν με δουν συνομήλικοι (οι περισσότεροι) στα χωράφια…απερίγραπτο…….
Δεν απαντώ….δεν μιλώ…..δεν τους βλέπω καν….συνεχίζω να κάνω με ζήλο και μεράκι αυτό που αγαπώ και πονώ.
Είναι η ζωή μου, το πάθος μου, το μεράκι μου. Κάνω όνειρα γι αυτή την δουλειά. Και γι’ αυτό άλλωστε προσπαθώ να πάρω γνώσεις, για να ανεβάσω ένα επίπεδο πιο πάνω αυτό τον τομέα…..την «πραγματική βιομηχανία της Ελλάδας».
«Που πάμε ρε……..». Έλα ντε;;;;; Που πάμε;;;;;; Έχουμε προορισμό;;;; Μήπως μας οδηγούν ομαδικώς στη σφαγή;;; Σε έναν λαό του βολέματος, του μέσου (πολιτικού κυρίως), του γραφείου και μόνο;;;;;; Αυτή είναι ωρέ η Ελλάδα;;;; Γραφείο, καφές, τσιγαράκι και τίποτα άλλο;;;;;;
Που πήγαν πρότυπα κι αξίες;;;;; Ιδανικά, ιδεώδη, ήθη κι έθιμα;;;;; Όλα ισοπεδώθηκαν. Εκφυλίστηκαν τα πάντα….ακόμα κι η ίδια μας η ιστορία. Νισάφι πια!!!!!
Πείτε μας ξεκάθαρα, τι στο διάολο θέλετε.
Μιαν Ελλάδα παραγωγική και ζωντανή, ή μια χώρα του καφέ και της ανεργίας;;;; Μια ζωή στα παρακάλια θα ‘μαστε;;;;;;
Ξυπνήστε…..επιτέλους!!!!!
Ο πραγματικός πλούτος (και το νόημα της ζωής) βρίσκεται αλλού.
Όλοι μαζί μπορούμε να κατορθώσουμε το ακατόρθωτο…..ας βάλουμε πλάτη να σηκώσουμε ξανά την Ελλάδα μας ψηλά…….εκεί που της αξίζει!!!!!
Για ένα καλύτερο μέλλον!!!
Για τα παιδιά μας!!!
Για την γενιά μας!!!!!
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ!!!!!!!!