Στο ΤΡΑΠΕΖΙ με τον Λάκη Χαλκιά
ΤΑΞΙΔΕΥΩ. Έχω ταξιδέψει παντού. Από μικρός ταξίδευα, γιατί μ΄ έπαιρνε κοντά του ο πατέρας μου (σ.σ. Ο κλαρινίστας Τάσος Χαλκιάς) αλλά το πρώτο μεγάλο ταξίδι μου ήταν στον Καναδά. Πήγα το Σεπτέμβριο του 1967 στο Μόντρεαλ έπεσε το πρώτο χιόνι και μετά ξαναείδα πράσινο το Μάιο. Ήταν ότι χειρότερο μπορούσε να μου συμβεί, γιατί γεννήθηκα στην Ήπειρο, σε μια περιοχή, που το πράσινο δε λείπει. Μου είχαν κάνει πρόσκληση κι έφυγα, για ευνόητους λόγους. Δούλεψα σε ελληνικό μαγαζί, έζησα με μετανάστες, ήμουν ο ίδιος μετανάστης. Δεν περίμενα ότι θα το ξανανιώσω αυτό το πράγμα, να ξαναφεύγουν οι Έλληνες μετανάστες. Άνθρωποι καταρτισμένοι, που έχουν βγάλει Πανεπιστήμια, που έχουν κάνει μεταπτυχιακά, που ο λαός μας επένδυσε σ΄ αυτούς και φεύγουν, χάνονται. Ζούμε σε μια εποχή, που όλα είναι βιομηχανοποιημένα: το φαγητό, το ντύσιμο, η διασκέδασή μας, η ψυχαγωγία μας Το μόνο που έχω να πω σ΄ αυτά τα νέα παιδιά, γιατί όλα στη ζωή μας είναι αποπροσανατολιστικά, είναι να βρουν γρήγορα τον εαυτό τους.. Γι΄ αυτούς που φεύγουν ν΄ αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή, να μη μας ξεχνούν, να μην ξεχάσουν το όνειρο, όπως κάναμε όλοι μας, ό,τι εδώ είναι η Ιθάκη, εδώ είναι η πατρίδα μας.
ΡΕΜΒΑΖΩ. Μ΄ αρέσει η Αθήνα κι ας έχει κακοποιηθεί. Στο δημοτικό πήγαινα κοντά στην Ακρόπολη, είχε ένα χωράφι, για να παίξω μπάλα. Τότε, μέναμε στου Ψυρρή. Πηγαίνω και τώρα στο Διόνυσο για ν΄ αγναντέψω την Ακρόπολη. Μ΄ αρέσει. Γενικά, με συγκινούν τα έργα της κλασικής αρχαιότητας. Μ΄ αρέσουν τα έργα του Αριστοφάνη και του Ευριπίδη` είναι τόσο διαχρονικοί οι συγγραφείς, που έχουν επικαιρότητα και σήμερα. Σκέφτομαι πολλές φορές πως θα ήταν άραγε να ζεις σ΄ εκείνη την εποχή. Αν δεν σκεφτόμουν έτσι, δεν θα μπορούσα να δουλέψω στο τραγούδι και να προσεγγίσω όλο αυτό το υλικό. Ειδικά σε ό, τι αφορά στην προσέγγιση της μουσικής που είχαν εκείνη την εποχή. Δεν έχουμε τίποτα που να είναι τεκμήριο. Από τα μουσικά όργανα έχουμε λείψανα κι αναφορές από γραπτές πηγές και αγγεία αλλά δεν έχουμε αναφορές, πως τραγουδούσαν αυτοί οι άνθρωποι. Ξεκίνησα ν’ ασχοληθώ πρώτος, γιατί ήθελα να ενεργοποιήσω και τον κόσμο να ψάξει. Δεν το είχαν πάρει στα σοβαρά για την αρχαία ελληνική μουσική, κάτι που άλλαξε στην πορεία, εφόσον βέβαια διαπίστωσαν ότι είχαν αρχίσει από το εξωτερικό να ενδιαφέρονται. Δυστυχώς μια ζωή αυτή η δουλειά γίνεται.
ΑΓΑΠΩ τη φύση, το περιβάλλον, τη Γυναίκα. Χωρίς τη Γυναίκα δεν γίνεται τίποτα δεν υπάρχει ισορροπία. Σε μια γυναίκα αυτό που με συγκινεί πρώτα απ΄ όλα είναι το μυαλό της` πρέπει να επικοινωνώ μαζί της. Με τη γυναίκα μου είμαστε 45 χρόνια μαζί, από μικρά παιδιά. Η γυναίκα είναι θαλπωρή, ζεστασιά, κατανόηση, συντροφικότητα. Η Αλέκα, κατά μία έννοια έχει παντρευτεί την τέχνη μου, ξέρει ότι είμαι αφοσιωμένος στη μουσική και δεν τη ζηλεύει. Αγαπώ τους ανθρώπους και σ’ αυτό το επάγγελμα έκανα κι έχω πάρα πολλούς φίλους. Και τους στηρίζω και μ΄ έχουν στηρίξει πολλές φορές. Βέβαια μ’ όλα αυτά, που συμβαίνουν την τελευταία δεκαετία, κάπου η λέξη φιλία ξεθωριάζει. Είναι το δυσκολότερο, γιατί είμαστε στα κλουβιά μας, αντί να συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον άλλον. Δουλεύουμε μέσω τηλεφώνου. Έρχονται γιορτές, λέμε ο ένας στον άλλον «Χρόνια πολλά» από το τηλέφωνο και βγάζουμε την υποχρέωση. Αυτό δεν ίσχυε παλιά και πρέπει να το ξανακερδίσουμε.
ΠΕΡΝΑΩ όσο μπορώ ανθρώπινα μηνύματα μέσα από τα τραγούδιά μου. Νομίζω ότι η μουσική θα μπορούσε να μας βγάλει από τα αδιέξοδά μας αλλά παίζεται ένας φοβερός πόλεμος με τα μίντια που μας έχει παγιδέψει. Δεν προβάλλεται το τραγούδι. Έχει κυριαρχήσει η σόου μπιζ, τα ριάλιτι, το λάιφ στάιλ. Δεν έχουν όλα αυτά σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Ο Έλληνας βομβαρδίζεται συνεχώς αλλά νιώθω υπερηφάνεια, που υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, που αντιστέκεται ακόμη.
ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΙ όλα αυτά που κάνω. «Η Ελλάδα είναι έρωτας», αυτός ο τίτλος σ΄ αυτόν το δίσκο νομίζω τα λέει όλα. Έρωτας είναι ένα παιδί που γεννιέται, έρωτας είναι όταν μεγαλώνουν τα λουλούδια μου ή τα ρόδια που φύτεψα φέτος στο σπίτι μου, έρωτας είναι ένα νέο τραγούδι. Έρωτας είναι ωραίο γιορτινό τραπέζι, που τόσο μας έχει λείψει, και για λόγους οικονομικούς και για λόγους χρόνου. Μ΄ αρέσουν τα οικογενειακά τραπέζια, τα τραπέζια με φίλους, τα τραπέζια με κόκκινο καλό κρασί, αλλά πιο πολύ ακόμη μ΄ αρέσει και λόγω καταγωγής ν΄απολαμβάνω την καλή παρέα, με τσίπουρο από τη Ζίτσα.
ΖΟΡΙΖΟΜΑΙ μ’ όλη αυτήν την κατάσταση, όπως όλοι. Μ΄ ενοχλεί ο φορομπηχτισμός, μ΄ ενοχλεί η ατμόσφαιρα πολιτικής σήψης, μ΄ ενοχλεί ότι έχουν φτάσει το λαό μας σε επίπεδα όχι φτώχειας, αλλά εξαθλίωσης. Τους αφήσαμε να βάλουν το δάχτυλο στο μέλι, τους βοηθήσαμε κιόλας. Έφτιαξαν νόμους για να προστατεύονται, όπως αυτόν τον απαράδεκτο και επαίσχυντο νόμο περί Ευθύνης υπουργών και περί ασυλίας. Μ΄ αρέσει που ξεκαθαρίζει λίγο το πράγμα, αν και θα ήθελα, να πάει παρακάτω. Πιστεύω ότι επειδή έρχονται εκλογές μπορεί να «δώσουν» ορισμένους, για να δείξουν «καλή διαγωγή». Η εξουσία είναι περισσότερο λάγνα κι από τη γυναίκα ακόμη, γι΄ αυτό και μόλις ένας άνθρωπος φτάσει εκεί χάνει τις ισορροπίες. Το σύστημα είναι ένοχο. Από τότε που γίναμε υποτίθεται ελεύθερο κράτος εξακολουθούμε ν’ αναζητούμε σωτήρες. Το σύστημα όμως χρειάζεται ξήλωμα, όχι απλή επανεκκίνηση.
ΙΣΤΟΡΩ. Η ιστορία της ζωής μου, παρόλο που έχει και όμορφες και φοβερά δύσκολες στιγμές, έχει θετικό πρόσημο. Θεωρώ ότι έχω κάνει τα περισσότερα απ΄ αυτά που σκεφτόμουν και που είχα στο μυαλό μου, οπότε είμαι φοβερά γεμάτος. Πάντα προσπαθώ μέσα από διαφορές ιστορίες που αναφέρω στους νεότερους να τους δίνω διάφορα στοιχεία μέσα από τη ζωή μου, να τα έχουν σαν παράδειγμα. Νιώθω χορτασμένος απ’ τα πάντα, δεν μου έχει λείψει τίποτα. Ίσως, τελικά δεν ήταν πάρα πολλά αυτά που ζητούσα. Ξεκινήσαμε από μια οικογένεια φοβερά φτωχή κι ήταν και περιορισμένα τα όνειρά μας. Η γιαγιά μου έκανε το μεγαλύτερο ταξίδι κι έφτασε στην Αθήνα. Εγώ νιώθω ευτυχισμένος γιατί γύρισα τον κόσμο. Γνώρισα πάρα πολλά πράγματα από τα ταξίδιά μου, που με άλλαξαν ως άνθρωπο κι έχω προσπαθήσει ότι θετικό είδα έξω να γίνει και στον τόπο μου.