Στο ΤΡΑΠΕΖΙ με τον ΠΑΝΟ ΧΑΤΖΗΚΟΥΤΣΕΛΗ
ΤΡΕΧΩ για να προλάβω το…υπόλοιπο της ζωής μου. Από τη μια είναι μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια, η δουλειά του ηθοποιού είναι μια δουλειά εποχιακή, είμαι σ’ εγρήγορση και σε συνεχές τρέξιμο. Από την άλλη, τώρα έχουν χαλαρώσει τα πράγματα διότι εδώ και δυο σεζόν δε δουλεύω όχι γιατί δεν το θέλω αλλά γιατί δεν προέκυψε. Έχουμε πολύ μεγάλη ανεργία στον κλάδο κι έτσι κι αλλιώς, παρόλο που πολλά νέα παιδιά θέλουν να γίνουν ηθοποιοί, δεν είναι καθόλου ρόδινη η εικόνα. Έχουν σταματήσει οι τηλεοπτικές σειρές ή δεν πληρώνουν ή θα πάρεις λεφτά, μετά από δυο χρόνια. Επειδή δεν οδηγώ ούτε πατίνι θα πρέπει να πληρώνω του κόσμου τα λεφτά στο ταξί, γιατί είναι πάρα πολύ μακριά τα στούντιο από το κέντρο της Αθήνας. Όμως, υπήρξα τυχερός με την έννοια ότι δούλεψα και σε καλές εποχές στην τηλεόραση, τότε που έδινε λεφτά. Οι παραγωγοί θέλουν και νέους ηθοποιούς, που έχουν παίξει τηλεόραση, γιατί ξέρουν ότι θα τους φέρουν κόσμο. Οι οντισιόν δεν είναι εύκολες κι οι περισσότερες είναι Κοδριγκτώνος γωνία, δηλαδή τις περισσότερες φορές έχουν κλείσει όλο το θίασο και ψάχνουν ένα αγόρι ή μια κοπελιά, για ένα ρολάκι, η οποία θα πρέπει να έχει ταλέντο Μέριλ Στριπ, για να γίνει είδηση στις εφημερίδες. Και τα παιδιά τρέχουν από οντισιόν σε οντισιόν για να υποστούν αυτό το βάσανο. Η δική μας γενιά ευνοήθηκε πολύ από το θέατρο, από τον Ποταμίτη, με είδε ο Σακελάριος, διότι οι παλιοί πήγαιναν στο θέατρο για να δουν νέα παιδιά.
ΡΕΜΒΑΖΩ πολύ κι ονειροβατώ, πολλές ώρες την ημέρα. Όταν βαριέμαι να κάνω κάτι, βάζω μουσική στο ραδιόφωνο σκέφτομαι τι θα ήθελα να κάνω, τι να μου συμβεί, κάποια έργα που θα ήθελα να γράψω, κάποιους ρόλους που θα ήθελα να παίξω. Το μεγάλο μου απωθημένο είναι ο ρόλος του Ριχάρδου του Β’, που ανέβηκε τελευταία φορά το 1947. Το είχε ανεβάσει στο Εθνικό, ο Ροντήρης με το Χορν και δεν νομίζω ότι έχει ξανανέβει στη σκηνή. Αν κι εγώ δεν είμαι ιδιαίτερα υπέρ των μονολόγων, ο Ριχάρδος έχει δυο μονολόγους, που μ΄ ενδιέφεραν πολύ. Μ΄αρέσει να ρεμβάζω στις αγαπημένες μου γωνιές, που είναι η οδός Αθηνάς από την Ομόνοια μέχρι το Μοναστηράκι σε ώρες αιχμής, όταν υπάρχει η κίνηση. Μ΄ αρέσουν οι μυρωδιές, ο κόσμος, η ένταση, μπαίνω στην κεντρική αγορά και με συγκλονίζουν οι φωνές των χασάπηδων στη Βαρβάκειο που διαλαλούν το εμπόρευμα. Μ΄ αρέσει η Σοφοκλέους, και δεν μιλώ για το Χρηματιστήριο, αλλά για το σημείο, που μυρίζουν τα μπαχαρικά` το παζάρι.
Στην Ευριπίδου πέρα απ΄ όλα αυτά έχει μαγαζιά με φυτά και σπόρους. Τ΄ αγαπώ πολύ τα λουλούδια αλλά είμαι κομματάκι αμελής και δεν τα περιποιούμαι όσο θα έπρεπε. Το αγαπημένο μου λουλούδι είναι η γαρδένια. Είναι μαγεία το άρωμά του αλλά είναι και στριμμένο. Έπιασα τη μάνα μου μια φορά να βρίζει μια γαρδένια και να της λέει ότι «αν δεν πάρεις τα πάνω σου την άλλη μια φορά θα σε ξεριζώσω». Ε!, την άλλη εβδομάδα πήρε τα πάνω της. Με τα φυτά έχω καλή σχέση αλλά δεν την καλλιέργησα. Έχω γιούκα που πορεύονται μόνα τους, αλλά «έχω χέρι». Αν αποφάσιζα ν’ ασχοληθώ λίγο περισσότερο και δεν μ’ πιανε τεμπελιά τα καταφέρνω με τα λουλούδια. Μια φορά, καθώς περνούσα από την Αγία Ειρήνη, έκοψα ένα γιασεμί, το έφερα σπίτι το ΄βαλα σ’ ένα ποτήρι νερό, το φύτεψα και φύτρωσε.
ΑΝΑΠΝΕΩ, με την καλή παρέα, όταν συναντιέμαι με αγαπημένους φίλους και περνάμε όμορφα. Η μουσική πολλές φορές μου καθορίζει και την ημέρα, διότι είναι η πρώτη φροντίς το πρωί. Μ΄ αρέσει να κάνω ένα καφέ, ν΄ ανάψω ένα τσιγάρο και ν΄ ακούσω ραδιόφωνο, ανάλογα με το πρώτο τραγούδι που θ΄ ακούσω, αν θα πέσω σε βαλσάκι, σε Χατζιδάκι ή Έντιθ Πιαφ, μου φτιάχνει την ημέρα. Ανασαίνω και μέσα από το θέατρο, τους ρόλους, το παιχνίδι στα καμαρίνια, είμαι «καμαρινάκιας». Ήθελα να πηγαίνω πάντα πιο πριν την παράσταση αλλά να φεύγω αμέσως μόλις τελειώσει. Υπάρχει μια μαγική στιγμή στα θέατρα μεταξύ τρίτου κουδουνιού κι αρχής της παράστασης` ένα δίλεπτο-τρίλεπτο, όπου επικρατεί νεκρική σιγή. Δεν ακούγεται τίποτα. Αυτή είναι μια μαγική στιγμή. Το πρώτο χειροκρότημα, που παίρνεις ως νέος ηθοποιός είναι μαγική στιγμή αλλά μετά συνηθίζεις. Ξέρεις τις δυνατές σκηνές και ξέρεις που μπορείς να πάρεις χειροκρότημα. Μαγική ανάσα ήταν, όταν πρωτόπαιξα στην Επίδαυρο «τους Σφήκες» του Αριστοφάνη. Ανασαίνω, όταν βλέπω μια ωραία παράσταση. Από τις πιο ωραίες παραστάσεις που είδα φέτος ήταν της Κάτιας Δανδουλάκη. Το δίδυμο Ρέππας – Παπαθανασίου έβγαλαν ένα πολύ ωραίο έργο με πολύ ωραίους ρόλους, κοντά σε εμάς. Χάρηκα θέατρο. Φαινόταν πως το έκαναν με πάρα πολύ κέφι και γι΄ αυτό το θέατρο ήταν γεμάτο, σε μια εποχή κρίσης.
ΠΑΙΖΩ με τους ρόλους, παίζω το παιχνίδι των ρόλων. Οι ρόλοι είναι πάντα οι μεγάλοι αντίπαλοι σου στο θέατρο. Πρέπει να τους αγαπήσεις, ακόμη κι αν στη μοίρα σου είναι να τους αντιπαθείς. Ακόμη κι αν με φώναζαν να παίξω το ρόλο του Χίτλερ θα έπρεπε να τον αγαπήσω. Δεν μπορείς να παίξεις κάτι στο θέατρο, αν δεν είσαι εσύ` δεν μιλώ για άλλες μεθόδους. Πρέπει να βρω ελαφρυντικά, στο στυγνό φονιά, ακόμη κι αν το κείμενο οδηγεί διαφορετικά. Μπορεί σ΄ εμάς ο Χίτλερ να προκαλούσε και να προκαλεί τρόμο, αλλά είμαι σίγουρος πως θα ήταν πολύ ευτυχισμένος, μέσα του, που έκανε αυτά τα πράγματα.
Οι μικροί ρόλοι στο θέατρο είναι πιο δύσκολοι από τους μεγάλους και θέλουν άλλη προσέγγιση. Θα σου πω μια ιστορία με τον Αλέκο Λειβαδίτη. Είναι στη γενική δοκιμή και βγαίνει στη σκηνή και παίζει «στο περίπου»` δε λέει τα λόγια του. «Αλέκο μου μάθε το ρόλο», του λένε. «Το ρόλο τον ξέρω, τα λόγια έχω να μάθω», απαντά εκείνος. Όταν μαθαίνεις τα λόγια παπαγαλία, ο ρόλος δε σου βγαίνει.
Εμένα με δαιμονίζουν κι οι μικροί ρόλοι, γιατί μέσα σε λίγες λέξεις πρέπει να κερδίσεις το κοινό. Στην παράσταση «Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν» με την Πεγκούλα την αγαπημένη και μ΄ έναν ωραίο θίασο έκανα ένα ρόλο μικρό. Ήταν ένας δάσκαλος ελληνικής καταγωγής, από την Ήπειρο, ο οποίος βρέθηκε στην Αμερική κι έγινε μεγάλος και τρανός κι ήταν δάσκαλος της Έλεν Κέλερ, του ομώνυμου Ιδρύματος. Έψαξα και βρήκα τα πάντα γύρω απ’ αυτόν. Αν έβγαινα λέγοντας μόνο τα δέκα λόγια του ρόλου, χωρίς να μάθω κάτι από αυτόν, νομίζω ότι θα περνούσα ασήμαντος. Στον Άμλετ, τα πολλά λόγια σε βοηθούν, για να στήσεις το χαρακτήρα αλλά εμένα μ΄ αρέσουν πολύ κι οι Έλληνες συγγραφείς: Καμπανέλλης, Ποντίκας, Ευθυμιάδης, Ξενόπουλος παλαιότερα κ.ά.
Στον Ποπολάρο του Ξενόπουλου είναι μικρός ο ρόλος του θείου κι όμως λέει τραγικές αλήθειες. Εξηγεί στον ανιψιό του, πως παντρεύτηκε την κοντέσα και τελικά πως εξελίχθηκε η ζωή του, δίπλα σ΄ αυτήν. Όταν παρουσιάζεται ο ρόλος της Καλλιόπης του Ξενόπουλου της υπηρέτριας, που σαγηνεύει τους πάντες, υπάρχει κι άλλος ένας μικρός ρόλος της πλύστρας της κυρά – Θοδώρας, που έχει τη σημασία του. Η Καλλιόπη λέει και πράγμα φοβερά τολμηρά και για την εποχή και για το σήμερα. Αν σταθείς ως ηθοποιός μόνο στην τσαχπινιά της, το΄ χασες.
ΕΛΠΙΖΩ κατά το γνωστό λατινικό dum spiro sperο ότι θα παίξω ρόλο στην Επίδαυρο ξανά. Είναι μαγικό θέατρο. Ό,τι θα τελειώσω αυτά που γράφω στον υπολογιστή ενώ με πιάνει βαρεμάρα από καιρού εις καιρόν. Πιάνω να δω το facebook και είναι ωραίο αλλά γίνεται βραχνάς κι αυτό. Ελπίζω να ξαναπάρουμε λίγο τα πάνω μας ψυχολογικά, γιατί από οικονομικά δεν το βλέπω, για να είμαι ειλικρινής. Φταίμε κι εμείς με τον τρόπο μας, φταίνε κυρίως οι κρατούντες, και μας την έχουν και στημένη οι «φίλοι και σύμμαχοι». Οι πιέσεις που δέχεται η Ελλάδα είναι πολύ μεγάλες αλλά δεν ελπίζω και σε πολλά πράγματα. Πάντα θα υπάρχει δήμαρχος, αντιδήμαρχος, διευθυντής, που θα προσπαθήσει να προφυλάξει την εξουσία του και το εγώ του. Η εξουσία είναι το ισχυρότερο αφροδισιακό. Εξ ου κι όπως έλεγε ο Όσκαρ Oυάιλντ, το χιούμορ είναι η ασθένεια των καταπιεσμένων.
ΖΗΛΕΥΩ μια καλή παράσταση με την καλή έννοια, γιατί δεν παίζω κι εγώ. Ζηλεύω τα ολάνθιστα μπαλκόνια, γιατί είμαι τεμπέλης και δεν τα φτιάχνω εγώ. Δε ζηλεύω τα ταξίδια γιατί έχω ταξιδέψει νοερά, είμαι παιδί της πόλης, του μπετόν, θέλω την ασφάλειά μου, όλα να είναι κοντά, να μην χρειάζεται να ταλαιπωρηθώ. Μόνο στις περιοδείες ταξιδεύω. Δεν είμαι εκδρομικός τύπος. Το χωριό μου είναι τα Εξάρχεια, εδώ γεννήθηκα και μάλιστα γεννήθηκα στο σπίτι, επί της οδού Νοταρά. Δημιουργώ, όταν είμαι παρών. Άλλοτε υπάρχει εγρήγορση κι άλλοτε θέλω να χαλαρώνω και τους ρυθμούς. Αν δούλευα στο θέατρο, αν είχα κίνητρο, πιστεύω ότι θα ήμουν πιο δημιουργικός και την υπόλοιπη μέρα, ενώ τώρα έχω κατεβάσει ταχύτητες. Η οικονομική κρίση μας έχει κλείσει στα σπίτιά μας. Ακούω πολύ ραδιόφωνο αλλά ανοίγω και την τηλεόραση χαζεύω τα μεσημεριανάδικα, ακούω τις εθνικές μας κουτσομπόλες. Σέβομαι το μεροκάματο του καθενός, ξέρω ότι και πολλά απ’ αυτά τα παιδιά που είναι εκεί θα προτιμούσαν να δουλεύουν κάπου αλλού αλλά υπάρχει κι η ανάγκη πάντα. Μού αρέσει πολύ το παιχνίδι με τους τραγουδιστές το «The Voice». Είναι πολύ καλή η Βανδή δείχνει και τα ελληνικά της την παιδεία της κι ο τρόπος που τ΄ αντιμετωπίζει με αγάπη και φροντίδα, δείχνει ένα ήθος. Προσπαθώ να παίρνω τα θετικά μηνύματα από παντού, γιατί έχω κι ανάγκη να περνάω καλά.
ΙΣΤΟΡΩ Είναι κυρίως ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνώ και εκφράζομαι. Στο facebook κάνω συνήθως όποτε έχω κέφι, ιστορικές αναδρομές. Βάζω ένα τραγούδι λέω και γράφω την ιστορία του, τους συντελεστές από μια παράσταση, είχε γίνει αυτό ή εκείνο… Ανοίγω τα ντουλαπάκια της μνήμης, γιατί «η μνήμη είναι η μητέρα των Μαχών», και καταλαβαίνω από τις διάφορες απαντήσεις και κάνω τέτοιου είδους ιστορικές αναδρομές, που αφορούν πρόσωπα και καταστάσεις. Ο Φίνος δεν ήθελε τη Μελίνα κι η Μελίνα δεν του το συγχώρεσε ποτέ. Ο Φίνος δεν ήθελε ούτε τον Αυλωνίτη ούτε τη Βασιλειάδου και τους πήγε με το ζόρι ο Σακελλάριος, που επέμεινε και μετά έγινε το μπαμ. Ίσως αν δεν επέμενε τόσο ο Σακελάριος, να μην τους είχαμε δει στη μεγάλη οθόνη!