Το μυστήριο με το χρωματισμό της ζέβρας

Οι βιολόγοι πιστεύουν ότι έχουν καταφέρει να ξετυλίξουν το κουβάρι της εξέλιξης, μελετώντας τον χαρακτηριστικό χρωματισμό που έχουν οι ζέβρες, ανακαλύπτοντας τελικά σε τι χρησιμεύουν οι ρίγες τους.

Οι βιολόγοι πιστεύουν ότι έχουν καταφέρει να ξετυλίξουν το κουβάρι της εξέλιξης, μελετώντας τον χαρακτηριστικό χρωματισμό που έχουν οι ζέβρες, ανακαλύπτοντας τελικά σε τι χρησιμεύουν οι ρίγες τους.

Ο χρωματισμός της ζέβρας είναι ένα ερώτημα που μαστίζει τους βιολόγους εδώ και αιώνες, αλλά τώρα μια ομάδα από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο ασυνήθιστος αυτός χρωματισμός εξελίχθηκε ώστε να απωθήσει τα έντομα που τσιμπούν, όπως αλογόμυγες και μύγες τσε-τσε , που τείνουν να αποφεύγουν τις ριγέ επιφάνειες.

Μάλιστα αυτά τα ευρήματα θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να μειώσουν τον κίνδυνο από τα τσιμπήματα εντόμων, φορώντας ριγέ ρούχα, αν και οι επιστήμονες προειδοποίησαν ότι το είδος και το υλικό της ριγέ επιφάνειας μπορεί να επηρεάσει την αποτελεσματικότητά της.

Οπως εξηγεί ο Τιμ Κάρο, επικεφαλής της έρευνας και καθηγητής άγριας ζωής στο Πανεπιστήμιο Ντέιβις της Καλιφόρνια: Οι Μαύρες και λευκές ριγέ επιφάνειες αντανακλούν διαφορετικά είδη του ορατού φωτός , αλλά αντανακλούν επίσης τα διαφορετικά είδη του πολωμένου φωτός που δεν μπορούμε να δούμε εμείς, αλλά οι μύγες μπορούν.

Η έκταση του πολωμένου φωτός που αντανακλάται εξαρτάται επίσης από τη φύση της επιφάνειας και το τρίχωμα αντανακλά πιθανότατα το πολωμένο φως με διαφορετικούς τρόπους. Γι 'αυτό μπορεί οι διάφορες τρίχες στη ζέβρα να είναι σημαντικές για την απώθηση των εντόμων.

Διαφορετικές εξηγήσεις για τις ρίγες της ζέβρας, έχουν προταθεί από τον Αλφρεντ Ράσελ Γουάλας και τον Κάρολο Δαρβίνο πριν από 120 χρόνια κάνοντας λόγο για μια μορφή καμουφλάζ, οπτική σύγχυση των αρπακτικών, διαχείριση θερμότητας ή κάποιου είδους κοινωνική λειτουργία.

Η μελέτη , που δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature Communications, χαρτογραφεί τη γεωγραφική εξάπλωση των επτά διαφορετικά ειδών ζέβρας, των αλόγων, των γαϊδουριών και των υποειδών τους και καταγράφει το πάχος, τη θέση και την ένταση των χρωματισμών τους τους σε διάφορα μέρη του σώματος.

Συγκρίνοντας τη γεωγραφική εξάπλωση των ζώων με άλλες μεταβλητές, όπως οι οικότοποι, το εύρος των αρπακτικών, οι θερμοκρασίες και οι αριθμοί των εξωπαράσιτα όπως μύγες τσε-τσε, εν τέλει, οι επιστήμονες απέκλεισαν όλες τις υπάρχουσες εξηγήσεις και κράτησαν μόνο αυτή που αφορούσε το τσίμπημα εντόμων.

«Εμεινα έκπληκτος από τα αποτελέσματα μας» δήλωσε ο καθηγητής Κάρο
«Παρατηρήθηκε ότι υπήρχε μεγαλύτερη διαγράμμιση σε περιοχές του σώματος όπου υπήρχε περισσότερο ενόχληση από το δάγκωμα μύγας.»

« Η επίλυση ενός εξελικτικού αινίγματος αυξάνει τις γνώσεις μας για το φυσικό κόσμο και μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερη δέσμευση για τη διατήρηση της» επισημαίνει ο Κάρο, ωστόσο όπως διευκρινίζει δεν είναι ακόμη γνωστό για ποιο λόγο οι μύγες αποφεύγουν τις ριγέ επιφάνειες.


iefimerida.gr είναι ένα ερώτημα που μαστίζει τους βιολόγους εδώ και αιώνες, αλλά τώρα μια ομάδα από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο ασυνήθιστος αυτός χρωματισμός εξελίχθηκε ώστε να απωθήσει τα έντομα που τσιμπούν, όπως αλογόμυγες και μύγες τσε-τσε , που τείνουν να αποφεύγουν τις ριγέ επιφάνειες.

Μάλιστα αυτά τα ευρήματα θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να μειώσουν τον κίνδυνο από τα τσιμπήματα εντόμων, φορώντας ριγέ ρούχα, αν και οι επιστήμονες προειδοποίησαν ότι το είδος και το υλικό της ριγέ επιφάνειας μπορεί να επηρεάσει την αποτελεσματικότητά της.

Οπως εξηγεί ο Τιμ Κάρο, επικεφαλής της έρευνας και καθηγητής άγριας ζωής στο Πανεπιστήμιο Ντέιβις της Καλιφόρνια: Οι Μαύρες και λευκές ριγέ επιφάνειες αντανακλούν διαφορετικά είδη του ορατού φωτός , αλλά αντανακλούν επίσης τα διαφορετικά είδη του πολωμένου φωτός που δεν μπορούμε να δούμε εμείς, αλλά οι μύγες μπορούν.

Η έκταση του πολωμένου φωτός που αντανακλάται εξαρτάται επίσης από τη φύση της επιφάνειας και το τρίχωμα αντανακλά πιθανότατα το πολωμένο φως με διαφορετικούς τρόπους. Γι 'αυτό μπορεί οι διάφορες τρίχες στη ζέβρα να είναι σημαντικές για την απώθηση των εντόμων.

Διαφορετικές εξηγήσεις για τις ρίγες της ζέβρας, έχουν προταθεί από τον Αλφρεντ Ράσελ Γουάλας και τον Κάρολο Δαρβίνο πριν από 120 χρόνια κάνοντας λόγο για μια μορφή καμουφλάζ, οπτική σύγχυση των αρπακτικών, διαχείριση θερμότητας ή κάποιου είδους κοινωνική λειτουργία.

Η μελέτη , που δημοσιεύεται στο περιοδικό Nature Communications, χαρτογραφεί τη γεωγραφική εξάπλωση των επτά διαφορετικά ειδών ζέβρας, των αλόγων, των γαϊδουριών και των υποειδών τους και καταγράφει το πάχος, τη θέση και την ένταση των χρωματισμών τους τους σε διάφορα μέρη του σώματος.

Συγκρίνοντας τη γεωγραφική εξάπλωση των ζώων με άλλες μεταβλητές, όπως οι οικότοποι, το εύρος των αρπακτικών, οι θερμοκρασίες και οι αριθμοί των εξωπαράσιτα όπως μύγες τσε-τσε, εν τέλει, οι επιστήμονες απέκλεισαν όλες τις υπάρχουσες εξηγήσεις και κράτησαν μόνο αυτή που αφορούσε το τσίμπημα εντόμων.

«Εμεινα έκπληκτος από τα αποτελέσματα μας» δήλωσε ο καθηγητής Κάρο
«Παρατηρήθηκε ότι υπήρχε μεγαλύτερη διαγράμμιση σε περιοχές του σώματος όπου υπήρχε περισσότερο ενόχληση από το δάγκωμα μύγας.»

« Η επίλυση ενός εξελικτικού αινίγματος αυξάνει τις γνώσεις μας για το φυσικό κόσμο και μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερη δέσμευση για τη διατήρηση της» επισημαίνει ο Κάρο, ωστόσο όπως διευκρινίζει δεν είναι ακόμη γνωστό για ποιο λόγο οι μύγες αποφεύγουν τις ριγέ επιφάνειες.


iefimerida.gr