Η ασταθής ισορροπία

Όταν µια περιοχή πλήττεται από τυφώνες, κυκλώνες, πλημμύρες, μακριές περιόδους ξηρασίας ή σεισµούς η ζωή των ανθρώπων αναστατώνεται εντελώς και το ίδιο συµβαίνει και µε τα αποθέµατα τροφής.

Οι φυσικές καταστροφές καταστρέφουν σπίτια, πλήττουν τα ζώα που χρησιμοποιούνται στη γεωργία και έτσι  καταστρέφεται η αλυσίδα ανεφοδιασµού τροφής

Ο Δαρβίνος μπορεί να έκανε λάθος θεωρώντας ότι ο ανταγωνισμός ήταν η κινητήρια δύναμη της εξέλιξης, περιγράφοντας ένα κόσμο στον οποίο οι οργανισμοί μάχονται για την κυριαρχία και μόνο ο ισχυρότερος επιβιώνει.

Ο ανταγωνισμός εμφανίζεται με ένα φυσικό τρόπο στους περισσότερους ζωντανούς οργανισμούς που συνυπάρχουν στο ίδιο περιβάλλον. Στο ζωικό βασίλειο για παράδειγμα, υπάρχει ο ανταγωνισμός για την εξασφάλιση της τροφής και του συντρόφου. Παρόλο που το ίδιο μπορεί με ευκολία να ισχύσει και στο ανθρώπινο είδος, όταν τα βασικά αγαθά εξασφαλιστούν, ο ανταγωνισμός ανάμεσα στους ανθρώπους μπορεί να πάρει και άλλες διαστάσεις. Μπορεί να αφορά την επιδίωξη του κύρους, της φήμης, της υπεροχής – κάτι που επηρεάζεται έντονα από την κουλτούρα, τον πολιτισμό και τις αξίες της κοινωνίας .

Η ασταθής ισορροπία είναι συνήθως το αποτέλεσμα που προκύπτει, όταν ένα είδος επικρατεί επί ενός άλλου. Κάτω από φυσικές συνθήκες το είδος που θα επικρατήσει καθορίζεται συχνότερα από το τοπικό περιβάλλον.

Η ασταθής ισορροπία είναι ευκολότερο να εντοπιστεί ανάμεσα στα φυτά παρά ανάμεσα στα ανθρώπους. Από την στιγμή που οι άνθρωποι γεννιούνται και αναπτύσσονται αυξάνονται και οι απαιτήσεις τους για αυξητικό χώρο.

Τα φυτά τα οποία χρησιμοποιούν περισσότερο αποτελεσματικά τους πόρους που βρίσκονται σε πενιχρή επάρκεια, έχουν τις μεγαλύτερες πιθανότητες να επιβιώσουν.

Για να διαχωρίζουμε κάποια πράγματα ο  βιότοπος είναι η διεύθυνση στην οποία ένας άνθρωπος διαμένει, και η οικούσα είναι ο ρόλος του στην κοινότητα, το επάγγελμά του, οι ασχολίες του και οι επιδράσεις τις οποίες ασκεί σε άλλους ανθρώπους.

"Οι άνθρωποι δεν χαρακτηρίζονται μόνο από ανταγωνιστικότητα, απληστία, αδιαφορία για το κοινωνικό σύνολο, αλλά και από αλτρουισμό, ενσυναίσθηση, ομαδικό πνεύμα. Νομίζω πως όσο «ρεαλιστές» και να θέλουμε να είμαστε, θα ήταν προτιμότερο ένα οικονομικό, κοινωνικό και εκπαιδευτικό σύστημα που θα προωθούσε τη δεύτερη ομάδα αξιών αντί της πρώτης. Δεν είναι βέβαια εφικτό να αλλάξει η φύση των ανθρώπων, όπως εσφαλμένα πίστευαν κάποιοι ρομαντικοί του παρελθόντος, μπορούν όμως να γίνουν βήματα προς τα εμπρός, αυτό είναι βέβαιο."

«Σε έναν πεινασμένο δεν αρκεί να του δώσεις ένα ψάρι. Είναι καλύτερο να τον µάθεις να ψαρεύει»   Κινέζικη παροιµία

 Γιατί χρειαζόμαστε τροφή

Η τροφή είναι ένας σύνδεσμος και ένας τρόπος επαφής και εξάρτησης του ανθρώπου από τη φύση. Ο άνθρωπος δεν είναι ανεξάρτητος, έχει ανάγκη από τροφή για την ανάπτυξή του. Προμηθεύεται τα διάφορα στοιχεία, τα οποία καταναλώνει στις διαδικασίες του μεταβολισμού του και εκμεταλλεύεται την ενέργεια που είναι δεσμευμένη σ' αυτά.

Η επιβίωση, η ανάπτυξη και η καλή λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού εξαρτώνται από τη διατροφή. Οι τροφές προσφέρουν το καύσιμο που απαιτείται για κάθε ανθρώπινη λειτουργία και ενέργεια.

“Μπορείς να πεθάνεις της πείνας μέσα στη μέση ενός χωραφιού από σιτάρι, αν δεν γνωρίζεις ότι το σιτάρι τρώγεται” - Robert Anton Wilson

Εμφανίστηκε μέσα σ' αυτήν και αφού είχε ανάγκη στην τροφή για να επιβιώσει,τότε η τροφή του θα πρέπει να υπήρχε πριν απ' αυτόν. Δηλαδή θα πρέπει η τροφή του να ήταν ήδη έτοιμη στη φύση. Απ' αυτό βγάζουμε το συμπέρασμα πως ο άνθρωπος θα πρέπει να παίρνει την τροφή του από τη φύση. Για εκατομμύρια χρόνια ο άνθρωπος έζησε κι επιβίωσε καταναλώνοντας φυσική τροφή. Έτσι όλες οι λειτουργίες του, σαν είδος, προσαρμόστηκαν και διαμορφώθηκαν σ' αυτό τον τύπο τροφής

Το πρόβληµα δεν είναι η ποσότητα της τροφής, αλλά η προσβασιμότητα σε αυτήν.

Το πρόβλημα της εξασφάλισης τροφής και της κάλυψης των διατροφικών αναγκών του πληθυσμού της γης αποτελεί αντικείμενο συζήτησης και έρευνας εδώ και πολλές δεκαετίες.

Συνεχώς γίνονταν προσπάθειες για την αύξηση της γεωργικής παραγωγής.

Ένα παράδειγμα είναι στις δεκαετίες του ’60-’70 με την ”Πράσινη Επανάσταση”,όπου επιτεύχθηκε αύξηση της παγκόσμιας παραγωγής ρυζιού και σταριού με βιοτεχνολογική αναπαραγωγή νέων φυτικών ειδών. Μετά την ”Πράσινη Επανάσταση” και από το 1984 ο ρυθμός αύξησης της παγκόσμιας γεωργικής παραγωγής επιβραδυνόταν σημαντικά, εξαιτίας της υπερβολικής χρήσης λιπασμάτων, της εξασθένισης του εδάφους, της ξηρασίας και της μείωσης της διαθέσιμης καλλιεργήσιμης γης. Σήμερα η ”Πράσινη Επανάσταση” θεωρείται επιτυχημένη, μιας 12 και το ποσοστό του υποσιτιζόμενου πληθυσμού στις αναπτυσσόμενες χώρες μειώθηκε από 46,5% στις αρχές της δεκαετίας του ’60 σε 31% το 1995.

Η Πράσινη Επανάσταση ουσιαστικά λειτούργησε σε περιοχές με πολλή βροχόπτωση ή νερό για άρδευση, αφού οι νέες ποικιλίες απαιτούσαν 4-7 φορές περισσότερο νερό από τις παραδοσιακές. Κατά συνέπεια, χώρες με ξηρασία ή προβλήματα άρδευσης δεν μπόρεσαν να επωφεληθούν ιδιαίτερα από τις νέες μεθόδους. Επιπλέον, χωρίς τη χρήση λιπασμάτων οι νέες καλλιέργειες είχαν χαμηλότερες αποδόσεις από τις παραδοσιακές. Αυτό αποτέλεσε έναν ακόμα περιοριστικό παράγοντα για τις αναπτυσσόμενες χώρες, αφού αυξάνεται η εξάρτησή τους από τις πολυεθνικές που παράγουν λιπάσματα και αλλά και γιατί οι αγρότες αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στο ολοένα αυξανόμενο κόστος για την αγορά τους.

Η αγροτική παραγωγή θα πρέπει να αλλάξει ριζικά τον προσανατολισμό της, κατά τον 21ο αιώνα που διανύουμε, σύμφωνα με όσα διατείνονται ειδικοί επιστήμονες από διάφορες γωνιές της Γης. Κι αυτό, όπως επισημαίνεται σε δημοσίευμα της ιστοσελίδας της Deutsche Welle («ΝΒ»), όχι μόνο επειδή αυξάνονται οι επισιτιστικές ανάγκες των κατοίκων του πλανήτη αλλά και επειδή πρέπει και η γεωργία να συμβάλει πιο αποφασιστικά στην προστασία του κλίματος.

Εξάλλου, οι επιστήμονες έχουν θέσει ήδη το ερώτημα: Η αγροτική παραγωγή θα αποτελέσει το σωτήρα ή τον καταστροφέα του περιβάλλοντος; Θεωρούν, μάλιστα, πως αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που καλείται να κερδίσει η γεωργία κατά τον 21ο αιώνα. Άλλωστε, όπως έχουν δείξει και οι πιο πρόσφατες έρευνες, σήμερα η αγροτική βιομηχανία ευθύνεται – συγκριτικά – για την έκλυση στην ατμόσφαιρα μεγαλύτερων ποσοτήτων διοξειδίου του άνθρακα (CO2) από ότι όλα τα οχήματα του πλανήτη.