Να απορρίψουν οι αγρότες μας την καταστροφική για την ύπαρξή τους δέσμη μνημονιακών μέτρων, καλεί η ΕΝΥΠΕΚΚ και ο πρόεδρός της Αλέξης Μητρόπουλος
Για επιχείρηση παραπλάνησης, αλλοτρίωσης και εν τέλει αφανισμού των Ελλήνων αγροτών και της μικρομεσαίας καλλιέργειας, που σχεδίασε για όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο η τεχνοδομή της ΕΕ, κατηγορεί την κυβέρνηση ο πρώην βουλευτής και νυν πρόεδρος της Ένωσης για την Υπεράσπιση της Εργασίας και του Κοινωνικού Κράτους Αλέξης Μητρόπουλος.
Η επιχείρηση αυτή γίνεται, όπς αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ΕΝΥΠΕΚΚ «με τα μέτρα για τους αγρότες του τρίτου γενικευμένου και «ανακεφαλαιωτικού» Μνημονίου (ν. 4336/2015), -δηλαδή την κατάργηση της επιδότησης πετρελαίου, τη φορολόγηση των ενισχύσεων από το πρώτο ευρώ, την προκαταβολή φόρου στο 100% του ποσού, την αύξηση του ΦΠΑ σε 26% σε αγροεφόδια-λιπάσματα-φάρμακα, τον τριπλασιασμό των ασφαλιστικών εισφορών, την απώλεια της ιδιότητας του αγρότη για όποιον έχει έστω και ένα μικρό εισόδημα από άλλη πηγή (π.χ. νοικιάζει ένα μικρό διαμέρισμα ιδιοκτησίας του) και άλλα».
Αναφέρει χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων:
«Σήμερα με τα μνημονιακά μέτρα πλήττεται η ιδιότητα του αγρότη, η πανάρχαια αυτή εργασία, τέχνη και τρόπος ζωής των Ελλήνων!
Με την απαγόρευση εξάλλου των παραδοσιακών μεθόδων καλλιέργειας και αναπαραγωγής φυτών και ζώων -λόγω της πατέντας και ιδιοκτησίας των πολυεθνικών που η επερχόμενη ΤΤΙΡ («Διατλαντική Συνεργασία Εμπορίου και Επενδύσεων-Transatlantic Trade and Investment Partnership») συνεπιφέρει- το αγροτικό επάγγελμα θα είναι πλέον δυσεύρετο είδος στην ελληνική επικράτεια!
Ανεξαρτήτως, ως εκ τούτου, της έλλειψης εσωτερικού προγράμματος για τη βιώσιμη ανάπτυξη του αγροτικού τομέα, τις προηγούμενες δεκαετίες παρατηρήθηκε …μακάρια επανάπαυση της Ελλάδας εξαιτίας των πρόσκαιρων ωφελειών της ΚΑΠ. Εν τέλει οδήγησε στην εξαφάνιση των αγροτών χάριν των υπερεθνικών εταιριών του Βορρά που παράγουν σε οικονομίες κλίμακας διαθέτοντας ταυτόχρονα όλα τα υλικά που χρησιμοποιούνται στη γεωργία (από την αποκλειστικότητα του σπόρου ή του είδους έως τα ζιζανιοκτόνα και τα φάρμακα).
Η Ελλάδα εισάγει όλο και περισσότερα αγροτοκτηνοτροφικά προϊόντα για τη διατροφή των κατοίκων της. Το 1970 ο αγροτικός τομέας συμμετείχε στον σχηματισμό του ΑΕΠ κατά 20,1%. Το 1981 το 31% του ενεργού πληθυσμού εργαζόταν στην αγροτική παραγωγή. Έκτοτε μειώθηκε κατά 70% και από το 1990 και εντεύθεν το αγροτικό ισοζύγιο ήταν ελλειμματικό. Σήμερα η συμμετοχή της αγροτικής παραγωγής στο ΑΕΠ προβλέπεται στο 3,7%(!!), η περαιτέρω δε καταβαράθρωσή της με τα μέτρα του Μνημονίου θεωρείται βέβαιη.
Οι αγρότες που απομένουν θα βιώσουν τον άγριο καπιταλισμό του Μνημονίου και ο καθολικός ξεριζωμός τους από την πατρώα γή μόνο με το φαινόμενο των περιφράξεων στην Αγγλία («Enclosure Acts») θα είναι δυνατόν να συγκριθεί.
Η δήθεν «μεταρρύθμιση» που μας γυρίζει στην εποχή τής φεουδαρχίας
Από την πανάρχαια εποχή, στην Ελλάδα και όλο τον Μεσογειακό Νότο, η αναπαραγωγή της ζωής και της κοινωνίας γινόταν με τις μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις της παραγωγής, της τέχνης, του επαγγέλματος, της εμπορίας. Η τοπογεωγραφία, ο μικρός κατά κανόνα αγροτικός κλήρος, η σύσταση των κατ’ιδίαν περιοχών δημιούργησαν το παραδοσιακό, παραγωγικό και πολιτιστικό μοντέλο που υπάρχει μέχρι σήμερα.
Το μοντέλο αυτό είναι υπαρκτικό της συγκεκριμένης διαχρονικής κοινωνίας. Ουδέποτε υπήρξαν, ούτε μπορούσαν να υπάρχουν, συγκεντρωτικά-παραγωγικά συγκροτήματα για να δημιουργηθούν οικονομίες κλίμακας όπως σε άλλες μεγάλες χώρες. Έτσι τη θέση των μικρομεσαίων αγροτών θα καταλάβουν οι πολυεθνικές του είδους και θα ζήσουμε μια νέα περίοδο μεταμοντέρνας φεουδαρχίας. Με την απελευθέρωση των αγορών και την έλλειψη κάθε προστατευτισμού θα κυριαρχήσουν παντελώς σε όλους τους κλάδους της πρωτογενούς παραγωγής (γεωργία, δενδροκομία, δασοπονία, ανθοκομία, αλιεία, ιχθυοκαλλιέργεια κ.λπ.).
Αναγέννηση της γεωργίας
Αφού το κάποτε ελπιδοφόρο Συνεταιριστικό Κίνημα (που βοηθούσε στην οργάνωση, μεταποίηση και διακίνηση της αγροτικής παραγωγής) κατέρρευσε, οι αγροτικές βιομηχανίες έκλεισαν, απαξιώθηκαν ή πουλήθηκαν και οι ομαδικές καλλιέργειες εκφυλίστηκαν, σήμερα χρειάζεται μία νέα «από τα κάτω» οργάνωση της γεωργικής παραγωγής με κεντρικό μέλημα την επανενεργοποίηση του σχολάζοντος γεωργικού κλήρου που
-κατακερματισμένος πλέον λόγω κληρονομικών δικαιωμάτων- πρέπει να συνενωθεί σε ενιαίες οικονομικές εκμεταλλεύσεις χωρίς κατ’ανάγκη μεταβολή της ιδιοκτησίας.
Προς αυτή την κατεύθυνση χρειάζονται κίνητρα, απαλλαγές από φορολογικές και άλλες υποχρεώσεις της μικρής γεωργικής εκμετάλλευσης μέχρι 50 τουλάχιστον στρεμμάτων και ελάφρυνση των μεγαλυτέρων εκμεταλλεύσεων. Επιπροσθέτως απαιτείται όλα όσα χρειάζονται στη σύγχρονη γεωργία να είναι προσαρμοσμένα στη φύση των ελληνικών αναγκών και να παράγονται μαζικά στην Ελλάδα, ώστε ο γεωργικός τομέας να αποκτήσει σχετική αυτοδυναμία. Έτσι θα μπορέσει να ανα-προσανατολιστεί στις ποιοτικές παραδοσιακές καλλιέργειες, να εκσυγχρονίσει τις δομές του, να αποκτήσει την πρότερη θελκτικότητά του και να αποκαταστήσει την οικολογική ισορροπία σε όλη την ελληνική ύπαιθρο.
Προϋποθέσεις για την αναγέννηση της γεωργίας
Αυτό βέβαια σημαίνει ότι θα πρέπει να αποδεσμευτεί από τους Κανονισμούς και τις Οδηγίες της ΚΑΠ, που ολοένα και περισσότερο χάνει την ιδιαιτερότητά της και παραδίδει τους μικρομεσαίους αγρότες στις πολυεθνικές του είδους. Επομένως χρειάζονται ρυθμιστικοί κανόνες, προστατευτισμός και κάθε είδους ενισχύσεις στον αγροτικό τομέα που δεν είναι διατεθειμένη να επιτρέψει η Ευρωπαϊκή Τεχνοδομή. Άλλωστε τα τελευταία καταστροφικά μέτρα του Μνημονίου δείχνουν ότι επιδιώκει το εντελώς αντίθετο!
Ως εκ τούτου, όλοι οι Έλληνες -και κυρίως οι ασχολούμενοι με τον αγροτικό τομέα- πρέπει κατεπειγόντως να αναστοχαστούν την καταστροφική πορεία του, που ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη και δεν αντιμετωπιζόταν ούτε με δήθεν αναπροσανατολισμούς των καλλιεργειών, ούτε με στροφή στα οικολογικά-βιολογικά προϊόντα. Γιατί κάτι τέτοιο είναι αδύνατον και ατελέσφορο ως μαζικός τρόπος παραγωγής μέσα στις διεθνοποιημένες συνθήκες της αγοράς όπου τα πάντα διαμορφώνονται και ελέγχονται από τις πολυεθνικές του είδους.
Ο αναστοχασμός αυτός δεν αφορά μόνον τον αγροδιατροφικό τομέα, αλλά και όλους τους άλλους κλάδους της οικονομίας. Είναι όμως απαραίτητο να αρχίσει από αυτόν, αφού η ραγδαία συρρίκνωσή του είναι πλέον εμφανής και η ολοκληρωτική του καταστροφή επί θύραις.
Αφού πρέπει να δώσουμε έμφαση στην ποιότητα της παραγωγής, εκμεταλλευόμενοι τα πλεονεκτήματα του κλίματος, της μοναδικής μας φύσης και της απαράμιλλης παραδοσιακής αγροτικής τέχνης, είναι αναγκαίο να αποδεσμευτούμε από τα ασφυκτικά πλαίσια των Ευρωπαϊκών Κανονισμών και Οδηγιών χωρίς πλέον ταμπού και προκαταλήψεις.
Και μια καλή αρχή είναι να αξιώσουμε παλλαϊκά να μην εφαρμοστεί αυτή η τελευταία καταστροφική δέσμη μνημονιακών μέτρων».