Άρθρο του βουλευτή Αρβανίτη Γιώργου στην εφημερίδα Karfitsa .
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης μια συζήτηση για την αγροτική ανάπτυξη δεν μπορεί να περιοριστεί στα στενά σύνορα ενός κράτους ή μιας περιφέρειας στην οποία ο αγροτικός τομέας καλείται να λειτουργήσει και να δώσει μάχες για την επιβίωσή του.
Πρέπει να δούμε τη μεγάλη εικόνα.
Ήδη από το 2009, οι G20 μιλούν για μια διπλή κρίση με την οποία έρχονται αντιμέτωπα τα κράτη.
Συγκεκριμένα, η έκθεση της τότε Συνόδου Κορυφής κάνει λόγο:
- πρώτον, για μια διαρθρωτική οικονομική κρίση η οποία μας καλεί να σχεδιάσουμε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης και
- δεύτερον, για μια οικολογική κρίση της οποίας το εύρος διαπιστώνουμε συνεχώς.
Εάν στις δύο αυτές διαστάσεις προσθέσουμε και την κοινωνική και αν στην ανάλυσή μας συνυπολογίσουμε ορισμένους κρίσιμους παράγοντες για τον πρωτογενή τομέα, όπως:
- η ευκολία μεταφοράς αγαθών χωρίς περιορισμούς,
- η απαίτηση του καταναλωτή για ασφαλή και υγιεινά προϊόντα σε ανταγωνιστικές τιμές και
- η κυριαρχία των καναλιών διανομής από μεγάλες αλυσίδες,
τότε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με τη θεμελιώδη εξίσωση την οποία καλείται να λύσει ο αγροτικός τομέας σε όλο τον πλανήτη.
Πως θα καταφέρουμε να ικανοποιήσουμε την απαίτηση του καταναλωτή για νέα ποιοτικά προϊόντα, ασφαλή για την υγεία του, που η παραγωγή τους γίνεται με σεβασμό προς το περιβάλλον, όταν η διαδικασία αυτή αυξάνει κατακόρυφα το κόστος παραγωγής και συμπιέζει προς τα κάτω την τιμή της πρώτης ύλης.
Για τη χώρα μας, ένα καλό πρώτο βήμα θα ήταν να μην κάνει πιο δύσκολη τη ζωή του Έλληνα αγρότη απ’ ότι ήδη είναι.
Δεν μπορεί τη στιγμή που προσπαθεί να οργανώσει την παραγωγική διαδικασία εν μέσω οικονομικής κρίσης να του ζητάμε να ξεπερνά και τα εμπόδια που του βάζει το κράτος.
Η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και των συντελεστών φορολόγησης, οι δυσλειτουργίες στην κατανομή και τον υπολογισμό των δικαιωμάτων ενιαίας ενίσχυσης, οι καθυστερήσεις στις πληρωμές των άμεσων ενισχύσεων και οι καθυστερήσεις στην έναρξη των αναπτυξιακών προγραμμάτων, αποτελούν σημαντικά εμπόδια στην προσπάθεια για περαιτέρω ανάπτυξη του αγροδιατροφικού μας τομέα αφού επιτείνουν το οικονομικό αδιέξοδο των εκμεταλλεύσεων και την ανασφάλεια των αγροτών.
Αν θέλουμε έναν πρωτογενή τομέα που θα στέκεται με αξιώσεις απέναντι στο διεθνή ανταγωνισμό πρέπει να σταματήσουμε να πυροβολούμε τα πόδια μας.
Οι προϋποθέσεις υπάρχουν.
Η χώρα μας είναι σε θέση να παράγει τρόφιμα μεσογειακής διατροφής, μεγάλης διατροφικής αξίας και υγιεινής, είναι δηλαδή σε θέση να ανταποκριθεί στο βασικό ζητούμενο της ευρωπαϊκής πολιτικής έναντι του παγκόσμιου ανταγωνισμού, αφού τα τρόφιμα αποτελούν στρατηγικό τομέα για την Ευρωπαϊκή Ένωση λόγω της αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού.
Την ίδια στιγμή οι Έλληνες αγρότες στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι πεπεισμένοι ότι το μέλλον ανήκει στον ποιοτικό αγροδιατροφικό τομέα. Είναι πεπεισμένοι ότι η κατεύθυνση της παραγωγής πρέπει να είναι «από το ράφι στο χωράφι» και εργάζονται συστηματικά προς αυτή την κατεύθυνση.
Κατά συνέπεια, μπορούμε και πρέπει να διεκδικήσουμε με αξιώσεις ένα ακόμα μεγαλύτερο μερίδιο στην παγκόσμια κατανομή της κατανάλωσης τροφίμων, αρκεί οι αγρότες μας να στηριχτούν ουσιαστικά, όχι με δήθεν υποσχέσεις και ωραία λόγια, αλλά με ένα κράτος πραγματικό σύμμαχο.