Το "Θέλω" του Ποταμιού για τα ελληνικά αγροτικά προϊόντα.
Δείτε εδώ το "Θέλω" και την τεκμηρίωσή του.
“Πρέπει να μειωθούν φόροι και ασφαλιστικές εισφορές για αυτούς που διακινούν τα προϊόντα τους μέσα από τις σύγχρονες οργανώσεις παραγωγών. Να ωθήσουμε τους μικρούς και διάσπαρτους παραγωγούς σε συμπράξεις. Να βάλουμε εθνικό στόχο η Ελλάδα να γίνει το μποστάνι και το κελάρι της Ευρώπης”.
Τρώμε φακές Τουρκίας, ρεβίθια από το Μεξικό, εισαγόμενα κρέατα και εισαγόμενα ψάρια. Η Γερμανία που δεν έχει ελιές εξάγει στη Μ.Βρετανία περισσότερο λάδι από την Ελλάδα που είναι η τρίτη μεγαλύτερη παραγωγός ελαιολάδου στον κόσμο. Κάθε χρόνο δίνουμε 10 εκατ. ευρώ για να εισαγάγουμε ντομάτα από την πΓΔΜ, τη Γερμανία και την Ολλανδία. Μόνο το 10% των ψαριών που τρώμε είναι από τις θάλασσες μας και μόνο το 8% του βόειου κρέατος αφορά μοσχάρια που γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και σφάχτηκαν εδώ. Ένα στρέμμα στην Ελλάδα παράγει προϊόντα 5 φορές μικρότερης αξίας από ένα στρέμμα στην Ολλανδία. Αν δηλαδή η χώρα μας κατόρθωνε να πετύχει τις στρεμματικές αποδόσεις της Ολλανδίας, η συμβολή της αγροτικής οικονομίας στο ΑΕΠ από 7,3 δισ. που είναι σήμερα, θα ξεπερνούσε τα 40 δισ. Η μη αξιοποίηση της αγροτικής γης εξηγεί εν μέρει και την άνιση ανάπτυξη. Η Αττική έχει κατά κεφαλήν ΑΕΠ 22.000 ευρώ και η Ανατολική Μακεδονία-Θράκη έχει 11.000.
Ο κατακερματισμένος κλήρος, η έλλειψη τυποποίησης και η συνεχής επιβολή φόρων είναι τα βασικά προβλήματα. Μόνο 15% των γεωργικών προϊόντων στην χώρα μας παράγεται από συνεταιρισμούς και ομάδες παραγωγών, ενώ σε άλλες χώρες το ποσοστό αυτό είναι πλειοψηφικό.
Πρέπει να μειωθούν φόροι και ασφαλιστικές εισφορές για αυτούς που διακινούν τα προϊόντα τους μέσα από τις σύγχρονες οργανώσεις παραγωγών. Να ωθήσουμε τους μικρούς και διάσπαρτους παραγωγούς σε συμπράξεις. Να δημιουργηθούν εθνικές διαεπαγγελματικές οργανώσεις ανά κατηγορία προϊόντος για τον συντονισμό της παραγωγής και κυρίως των εξαγωγών.
Να βάλουμε εθνικό στόχο η Ελλάδα να γίνει το μποστάνι και το κελάρι της Ευρώπης.