ΓΕΩΤΕΕ: Για την Παγκόσμια Ημέρα Δασών

Καθιερωμένη Παγκόσμια Γιορτή των Δασών σήμερα και Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Δύο γιορτές στην ίδια σημαδιακή μέρα της εαρινής ισημερίας. Ευτυχής συνάντηση άνοιξης, δασών
και ποίησης! Αστείρευτη πηγή έμπνευσης τα δάση και αρχέγονη προσφυγή καταγωγής.

Η καθιέρωση όμως της γιορτής των δασών από τον ΟΗΕ δεν είχε την έμπνευση από τη αφειδώλευτη προσφορά τους στον άνθρωπο αλλά από τη συνείδηση της βαθμιαίας υποχώρησής τους, τον κίνδυνο αφανισμού τους και την κατάρρευση της υγείας του πλανήτη.

Και είναι αλήθεια ότι η παγκόσμια λογοτεχνία δεν εμπνεύστηκε μόνο από την παραδείσια αίγλη των δασών στον άνθρωπο αλλά μάλλον οι λογοτέχνες ήταν οι πρώτοι που εξέφρασαν την
βαθιά τους απογοήτευση από τον συστηματικό τους αφανισμό, έως ότου να επισημανθεί ασθμαίνοντας από την επιστημονική θεώρηση της προστασίας τους.

Παγκόσμια Ημέρα Δασών λοιπόν και η φετινή θεματολογία που έθεσε ο ΟΗΕ, έχει τον τίτλο «Δάση και Τρόφιμα», για να θυμίσει ίσως την αρχέγονη αλλά και την μόνιμη αναζήτηση της
πηγής των τροφίμων. Κοινοτοπία για μεγάλο μέρος του πληθυσμού που συνεχίζει να διαβιεί στην ύπαιθρο. Δεν παύει όμως ο τίτλος να δημιουργεί αμφίσημα ερωτήματα για τους
ενήμερους πολίτες. Γίνεται με σκοπό να προστατευτούν οι γενετικοί πόροι και οι άγριοι συγγενείς των καλλιεργούμενων ειδών ή ως ευκαιρία για εκμετάλλευση; Πολύ θα θέλαμε να
ισχύει το πρώτο, γιατί στη βαθύτερη φιλοσοφία της, η δυτική σκέψη, βασίζεται στον ορθολογισμό και στην επιστημονική τεκμηρίωση, αλλά πλείστες απογοητεύσεις συνδέονται με
το αντίθετο. Οι αφανισμένες ανθρώπινες κοινότητες και πολιτισμοί, που συμβίωναν αρμονικά με τη φύση, παραμένουν ιστορικοί μάρτυρες. Ο ευρωπαϊκός «ορθολογισμός» στις ακρότητες
του κέρδους που τον διακατέχει, συνεχίζει να καταστρέφει τα δάση του Αμαζονίου και να εκτοπίζει πληθυσμούς ανά την υφήλιο για την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων. Ποιο φρένο
μπορεί να μπει σ’ αυτόν τον παραλογισμό; Αρκεί μια γιορτή να εξιλεώνει ένα συνεχές έγκλημα;

Ως Γεωτεχνικοί που υπηρετούμε τα δάση, τους φυσικούς πόρους και τα τρόφιμα, οφείλουμε να επισημαίνουμε καθημερινά ότι υπάρχουν όρια. Ο πλανήτης είναι πλέον πεπερασμένος και η
αφθονία δεν υφίσταται ως πραγματική έννοια. Αυτά στη γενική θεώρηση.

Στη χώρα μας άλλωστε, είμαστε μάρτυρες της συνεχιζόμενης καταστροφής. Πυρκαγιές,  πλημμύρες και καύσωνες, αποτελούν την καθημερινή ειδησεογραφία που κατά την κυρίαρχη  άποψη, οφείλονται σε εξωγενείς παράγοντες που ονοματίζονται ως «κλιματική κρίση». Είμαστε όμως ταυτόχρονα και μάρτυρες της συρρίκνωσης των υπουργείων και των υπηρεσιών που
υπηρετούν τα δάση τα τρόφιμα και τους πόρους και καμιά βεβαιότητα δεν είναι πλέον δεδομένη. Τα δάση μας, πέρα από τις πυρκαγιές, κυριαρχούνται από ανεμογεννήτριες και κατακερματίζεται ο ορεινός μας χώρος. Οι καλλιέργειές μας φθίνουν σε αφθονία και ποιότητα και σημαντικές παραγωγικές γαίες εγκαταλείπονται ή παραδίδονται στη φωτοβολταϊκή
ετερόφωτη «λαμπρότητα». Τα ποτάμια μας γίνονται λίμνες και οι λίμνες μας αντλιοταμιεύσεις. Ως επιστημονική κοινότητα Γεωτεχνικών θέτουμε τα αυτονόητα όρια. Διερωτόμαστε αν
υπάρχουν για τους ταγούς του κράτους.

Και να κλείσουμε με ένα ποιητικό ερώτημα. Οι Μούσες, αυτές οι κόρες της μνημοσύνης, που είχαν εκλέξει ως ενδιαίτημα από παράδοση τον Ελικώνα και ενέπνευσαν ποιητές και λογοτέχνες, που πρέπει πλέον να τις αναζητήσουμε; Σίγουρα όχι στους εκατοντάδες πυλώνες που βεβηλώνουν τα ιερά τους τεμένη.

Από το Γεωτεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας – Παράρτημα Ανατολικής Στερεάς