Αν οι ταινίες που συγκλόνισαν αναφέρονται στους αχανείς ασιατικούς ορυζώνες και είναι μακριά απ' τη βορειοελλαδίτικη πραγματικότητα του μικρού κλήρου, η αγάπη γι' αυτό το αγαθό της γης είναι δεδομένη κι απεριόριστη. Κι όταν άλλοι Ελληνες παραγωγοί αναζητούν σανίδα σωτηρίας σε γκότζι μπέρι και μύρτιλο, εκείνος απλώς είναι παθιασμένος με το ρύζι, που το καμαρώνει, όπως μεγαλώνει, σαν μικρό παιδί.
Ο πατέρας του Αχιλλέα Παπακωνσταντίνου τον απέτρεπε στα νιάτα του να ασχοληθεί με τη γεωργία. Πού να 'ξερε ότι ο γιος του θα «ρίζωνε» στο ρύζι και θα ανακηρυσσόταν χθες στα Τρίκαλα από την αγροτική εφημερίδα «Agrenda» «Αγρότης της Χρονιάς»!
Σ' αυτό το δημιουργικό ταξίδι της παραγωγής έχει δίπλα του τη σύζυγο και σύντροφο ζωής, που είναι τεχνολόγος-γεωπόνος. Μετρούν σχεδόν 25 χρόνια μαζί κι έχουν τρία παιδιά. Παλεύουν να καρπίσει η γη, χωρίς να την κακοκαρδίσουν. Εκεί, στο Αδενδρο Θεσσαλονίκης όπου μεγάλωσαν κι οι δύο κι έστησαν το δικό τους σπιτικό, λίγα χιλιόμετρα απ' τα διόδια των Μαλγάρων.
Ισως όλα έγιναν, γιατί έτσι έπρεπε να γίνουν, όταν το 1989 ο 54χρονος άφησε πίσω του τις πατρογονικές καλλιέργειες: τεύτλο, βαμβάκι, καλαμπόκι κι έστρεψε το βλέμμα του στο ρύζι.
Συμβολαιακή γεωργία
Τρία χρόνια αργότερα άρχισε να συνεργάζεται με συμβολαιακή γεωργία με την εταιρεία «Agrino» όπως κι άλλοι παραγωγοί της περιοχής. Το 2006, όμως, ήταν η χρονιά-ορόσημο, αφού εντάχθηκε στο πρόγραμμα παραγωγής προϊόντων με ορθή γεωργική πρακτική, όπου η λίπανση των χωραφιών γίνεται με μέτρο και πάντα υπό την επίβλεψη γεωπόνου. «Σήμερα μπορεί να είναι κάτι συνηθισμένο, αλλά τότε ήταν κάτι πρωτότυπο», λέει.
Οι ορυζώνες της περιοχής έχουν τα δικά τους ζόρια, διότι μπαίνοντας εκεί μέσα ο πιο δύσκολος εχθρός, πέρα από τις καιρικές συνθήκες, είναι το κουνούπι. Και πάλι ο Αχιλλέας αγαπά το ρύζι με τα ελαττώματά του. Παράγει ρύζι τύπου 11, μακρόσπερμο, μια ποικιλία που πηγαίνει για κίτρινο και νυχάκι.
Η άποψή του είναι ότι πρέπει να βγαίνει ένα ωραίο προϊόν για τον καταναλωτή, προστατεύοντας το περιβάλλον. Γι' αυτό και κάνει τα αδύνατα δυνατά, φροντίζει τον εξοπλισμό, έχει δικά του 350 στρέμματα, αλλά προσπαθεί να καλύψει το κενό του ελληνικού κλήρου νοικιάζοντας χωράφια, ώσπου να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Η οικογένεια και τα παιδιά είναι το πρώτο μέλημά του, αλλά όταν φεύγει από το χωράφι το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να κρατήσει σημειώσεις τι ακριβώς έκανε, πού ξόδεψε λεφτά, σε νερό, λίπανση, ενέργεια, τι μένει απ' όλα αυτά, και δεν επαναπαύεται.
Στην περιοχή, το 50% των γεωργών ασχολούνται με το ρύζι. Αν κάτι τον πονάει όμως είναι οι εισαγωγές από τρίτες χώρες, που ρίχνουν και την τιμή του παραγωγού με ρύζι κατώτερης ποιότητας στην αγορά.
«Με εξαίρεση το μπασμάτι, που έρχεται από το εξωτερικό και είναι καλής ποιότητας, έρχονται άλλες ποικιλίες ρυζιού, χωρίς δασμούς, από τρίτες χώρες, που είναι σπασμένο και χαμηλής ποιότητας. Είναι πιο φτηνό, αλλά δεν είναι το ίδιο καλό. Ολοι το λένε πως η ελληνική ποιότητα ρυζιού φιγουράρει στην πρώτη τριάδα».
Παρ' όλα αυτά σήμερα και το ρύζι περνά ζόρια. «Είναι η πιο δύσκολη χρονιά, αφού η τιμή παραγωγού κατέβηκε στα 23-24 λεπτά, όταν πέρυσι ήταν 27-28 λεπτά και τα κόστη ανέβηκαν», λέει, αλλά το παλεύει. Κι αν κρατά κάτι απ' όλη αυτή τη διαδρομή; «Αυτό που κάνεις πρέπει πρώτα να το αγαπάς κι έπειτα να επενδύεις στη δουλειά σου».
ΑΝΝΑ ΣΤΕΡΓΙΟΥ ,enet.gr