Φτάσαμε στο σημείο να έχουν οι αγρότες σχέσεις «ζιγκολό», με τους εμπόρους και τις επιχειρήσεις, καθιστώντας αυτές τις σχέσεις αέναες.
Η καλλιέργεια δεν είναι τύχη. Λειτουργεί με το νόμο των πιθανοτήτων και του καιρού, δυο από τους κυριότερους αστάθμητους παράγοντες, καθιστώντας ουσιαστικά τις καλλιέργειες για τους αγρότες να είναι ένα είδος «Τζόκερ».
Τα τελευταία χρόνια οι επαγγελματίες αγρότες της χώρας μας έχουν βρεθεί σε μια κατάσταση ύπνωσης, μη αντιδρώντας σε όλα αυτά που γίνονται γύρω τους, έχοντας ως αποτέλεσμα να γίνονται υποχείρια των αγορών και των εμπόρων.
Και έτσι ξεκινάει όπως είναι φυσιολογικό η εκμετάλλευσή τους. Το ζήτημα δεν είναι πολιτικό αλλά είναι ξεκάθαρα φιλοσοφικό, μιας και έχουν καταφέρει να «μαντρώσουν το κοπάδι των αγροτών και των κτηνοτρόφων».
Δυστυχώς όμως, οι επαγγελματίες στον πρωτογενή τομέα είναι αυτοί που συνήθως «πληρώνουν το μάρμαρο» και αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να αντιδράσουν.
Εάν είχαν λίγη γνώση της πλούσιας ελληνικής ιστορίας, τότε ίσως γνώρισαν ότι ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος, Σωκράτης θα τους έλεγε «Γνώθι σαυτόν», καθιστώντας πιο εύκολη την αντιμετώπιση διαχείρισης τόσο του εμπορίου όσο και των κόπων τους.
Θα είχαν την ωριμότητα να αντιλαμβάνονται, να διαβάζουν, να ενημερώνονται και να καταγράφουν. Αντίθετα, οι ίδιοι τη σημερινή εποχή κάθονται και να λύνουν θεωρητικά και όχι σε μια πρακτική βάση τα προβλήματα με τα οποία βρίσκονται αντιμέτωποι.
Στη θεωρία έχουν καταφέρει να λύσουν όλα τους τα προβλήματα, στην πράξη, που είναι και το ουσιαστικό, όμως όχι.
Η καλλιέργεια θέλει να τρέξεις και να αγωνιστείς. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, έχει παγιωθεί η άποψη ότι τους αγρότες θα σώσουν οι επιδοτήσεις, ο ΕΛΓΑ, τα de minimis και όχι οι ίδιοι οι κόποι τους. Αντίθετα οι ίδιοι κρατούν τα «παράσιτα» κοντά τους για να «αποζημούν τους κόπους τους».
Μήπως αυτό το έχουν «κληρονομήσει» από το καφενείο του χωριού, έχοντας ακούσει τις ίδιες, παγιωμένες απόψεις από τέσσερα-πέντε άτομα και τους έχει γίνει συνήθεια; Δυστυχώς φταίνε πάντα οι άλλοι.
Το συμπέρασμα πάντως που τείνει να βγει είναι ότι όλα αυτά έχουν «φυτευτεί» βαθιά μέσα στο κεφάλι τους και όλες αυτές οι επιρροές όλων αυτών των ετών έχουν γίνει δεκτές από όλο τον αγροτικό κόσμο.
Έτσι, φτάνουμε στο σημείο να έχουν οι αγρότες σχέσεις «ζιγκολό», με τους εμπόρους και τις επιχειρήσεις, καθιστώντας αυτές τις σχέσεις αέναες.
Η μια πλευρά κοιτάζει να καταστρέψει την άλλη και να επικρατήσει η πιο δυνατή. Κανείς όμως δεν σκέφτεται ότι αν επικρατήσει μόνο μια πλευρά, είτε αυτή είναι των αγροτών είτε των εμπόρων, τότε θα έχει δημιουργηθεί ένα ολοκληρωτικό μονοπώλιο, που μόνο καλό δεν θα κάνει.
Υπάρχει όμως και μια ακόμη λύση που είναι και η ιδανικότερη: Αυτής της αρμονίας. Δηλαδή όλοι μπορούν να βγάλουν τα προς το ζην, κάτι που θα ήταν το πιο δίκαιο και ηθικό.
Η εμπειρία και η γνώση φέρνει πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Όλα αυτά γίνονται μιας και τις τελευταίες ημέρες αγρότες από πολλές περιοχές της χώρας μιλώντας στο Agrocapital δηλώνουν αγανακτισμένοι με τις ενδεχόμενες τιμές εκκίνησης σε σιτάρι και κριθάρι. Οι ίδιοι δηλώνουν ότι ούτε οι ίδιοι ούτε οι οικογένειές τους δεν πρόκειται να γίνουν «Ιφιγένειες» αυτής της εκμετάλλευσης στο βωμό του εξωπραγματικού κέρδους των εμπόρων.
Όπως μας είπαν, το κόστος παραγωγής στο κριθάρι ανέρχεται στα 25 λεπτά το κιλό και στο σιτάρι φτάνει τα 25 λεπτά αντίστοιχα το κιλό.
Οι ίδιοι δεν ζητούν κάτι εξωπραγματικό. Μόνο να πληρωθούν τα έξοδα παραγωγής τους και να τους μείνουν και χρήματα να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειές τους. Οι μεγάλες εταιρίες του χώρου έχουν κατώτατη τιμή στα συμβόλαιά τους 35 λεπτά το κιλό στο σιτάρι, ενώ αντίστοιχα στο κριθάρι η τιμή κυμαίνεται στα 0,27 λεπτά το κιλό. Αντίθετα όπως λένε, οι έμποροι ζουν στο δικό τους κόσμο και νομίζουν ότι θα πάρουν τζάμπα τους κόπους των παραγωγών.