Στις προοπτικές και τα προβλήματα της Υδατοκαλλιέργειας αναφέρθηκε ο Υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και τροφίμων, Σταύρος Κελέτσης μιλώντας στο 3ο Συμπόσιο Ιχθυοκαλλιέργειας που πραγματοποιήθηκε σήμερα στην Αθήνα.
Ο Υφυπουργός ερωτώμενος για τη νέα πραγματικότητα μέσα στην οποία καλείται να λειτουργήσει ο κλάδος τόνισε:
«Η ιχθυοκαλλιέργεια – οστρακοκαλλιέργεια αποτελεί έναν δυναμικό κλάδο της ελληνικής οικονομίας. Στο παρελθόν απέκτησε και επέδειξε τεράστια δυναμική. Σήμερα αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα – που έχουν να κάνουν κυρίως με τη ρευστότητα και τη λειτουργία της αγοράς- τα οποία ωστόσο πιστεύω ότι δεν είναι ανυπέρβλητα και γι αυτό εκτιμώ ότι ο κλάδος μπορεί να αποκτήσει νέα δυναμική και έχει μέλλον.
Το περίγραμμα της νέας πραγματικότητας περιλαμβάνει:
Πρώτον τη νέα στρατηγική ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Αλιεία, τη «Γαλάζια Ανάπτυξη» που υπηρετεί το στόχο της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας. Δηλαδή ισορροπία μεταξύ Προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος, εξασφάλιση επισιτιστικών πόρων και απασχόλησης με μικρό περιβαλλοντικό αποτύπωμα, άρα βιώσιμη (περιβαλλοντικά και οικονομικά) και κοινωνικά υπεύθυνη υδατοκαλλιέργεια.
Την κλιματική αλλαγή και τις συνέπειές της. Η θαλάσσια υδατοκαλλιέργεια είναι εκτεθειμένη σε ακραία καιρικά φαινόμενα και κινδύνους που σχετίζονται με το κλίμα και την κλιματική αλλαγή. Θα πρέπει ο κλάδος να προσαρμοστεί στην αβεβαιότητα και τους κινδύνους της κλιματικής αλλαγής μέσω δράσεων που θα μετριάζουν τις αρνητικές επιπτώσεις.
Τη νέα οικονομική πραγματικότητα και τις συνθήκες ανταγωνισμού αλλά και ανθεκτικότητα και προσαρμογή στις νέες αυτές δυσκολότερες συνθήκες. Χρειάζεται επένδυση στην γνώση, μεταφορά τεχνολογίας, διαφοροποίηση στο προϊόν σε σχέση με άλλες χώρες και βελτίωση της υψηλής ποιότητας που ήδη διαθέτουμε.
Πρέπει επίσης, να προχωρήσουμε στην ίδρυση των ΠΟΑΥ μέχρι το τέλος του 2024 (ΥΠΕΝ). Απαιτείται επιπλέον καλύτερη οργάνωση των παραγωγών, ανάπτυξη νέων οργανωμένων στρατηγικών μάρκετινγκ, συνεργασία στους τομείς της μεταποίησης, διανομής και εμπορίας για μείωση του κόστους, επέκταση σε πολλά νέα προϊόντα (όπως παραγωγή ζωοτροφών, βιοκαυσίμων, καλλυντικών) αλλά και σε νέα πεδία όπως ο αλιευτικός τουρισμός.
Τέλος, την αντιμετώπιση της αμφισβήτησης και της καχυποψίας σχετικά με τις συνέπειες της λειτουργίας μονάδων υδατοκαλλιέργειας αλλά και της ποιότητας των προϊόντων, που γεννά ένα ζήτημα κοινωνικής αποδοχής από τις τοπικές κοινωνίες, το οποίο βασίζεται σε μύθους και όχι στην πραγματικότητα. Αυτά πρέπει να αντιμετωπιστούν οργανωμένα, με επιχειρήματα και ειδικές καμπάνιες.
Έχουμε χρέος όλοι, και εμείς ως Πολιτεία και Υπουργείο αλλά και οι άνθρωποι που υπηρετούν τον κλάδο, να συντονιστούμε, να συνεργαστούμε για να αλλάξουμε αυτή την εικόνα".