Η ακρίβεια συνεχίζει να αποτελεί καθημερινό πονοκέφαλο για τους πολίτες και, ιδιαίτερα, για τις κοινωνικές ομάδες που εξαρτώνται από την αγροτική παραγωγή. Παρότι οι δείκτες τιμών καταναλωτή δεν φαίνεται να μειώνονται ποτέ – απλώς αυξάνονται πιο αργά όταν ο πληθωρισμός είναι χαμηλός – οι τιμές των πρώτων υλών, ιδίως των γεωργικών προϊόντων, συχνά παρουσιάζουν πτώση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ζάχαρη στην Ε.Ε., της οποίας η τιμή έχει μειωθεί κατά περίπου 50% τον τελευταίο χρόνο, επιστρέφοντας στα επίπεδα της δεκαετίας του 1980, δηλαδή γύρω στα 500 ευρώ/τόνο.
Για τους αγρότες, η κατάσταση αυτή μεταφράζεται σε ανάγκη αύξησης της παραγωγικότητας και των αποδόσεων, απλώς για να διατηρήσουν το επίπεδο διαβίωσής τους. Αυτή η πίεση εξηγεί τη διαχρονική εξάρτηση της γεωργίας από τις επιδοτήσεις, αλλά και τη μετατόπιση από μικρές οικογενειακές εκμεταλλεύσεις προς μεγαλύτερες εμπορικές φάρμες. Παράλληλα, αναδεικνύεται η ανάγκη συλλογικής διαπραγμάτευσης απέναντι στους ολιγοπωλιακούς αγοραστές αγροτικών προϊόντων.
Από την ακρίβεια μέχρι τις φορολογικές επιβαρύνσεις
Οι κυβερνητικές παρεμβάσεις που στοχεύουν στη «διατήρηση του περιβάλλοντος» ή στην αύξηση της φορολογίας συχνά επιβαρύνουν επιπλέον τους γεωργούς. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, η αύξηση στις εισφορές ασφάλισης και οι φόροι,έχουν προκαλέσει εκτεταμένες διαμαρτυρίες των γεωργών.
Το ζήτημα της ακρίβειας δεν επηρεάζει μόνο τους γεωργούς. Ο καταναλωτής βλέπει τις τιμές καθημερινών αγαθών να αυξάνονται, ενώ ο πληθωρισμός φαίνεται «χαμηλός» σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές. Ένας οικογενειακός προϋπολογισμός δοκιμάζεται καθημερινά, και τα ψώνια της εβδομάδας έγιναν πλέον μια οικονομική πρόκληση, ενώ ο καταναλωτής νιώθει μπερδεμένος από τις δηλώσεις των κυβερνήσεων για «μείωση του πληθωρισμού», την ώρα που οι τιμές συνεχίζουν να αυξάνονται.
Για τους πολίτες, η αντιμετώπιση της ακρίβειας περιλαμβάνει συζητήσεις στην κουζίνα, περιορισμό εξόδων, αποταμιεύσεις, ακόμη και δανεισμό.