Ομιλία του ευρωβουλευτή της Λαϊκής Ενότητας, Νίκου Χουντή στην ημερίδα που διοργάνωσε η Ευρωομάδα της Αριστεράς (GUE/NGL) στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με θέμα το Χρέος και τη Δημοκρατία.
Στην ομιλία του, ο Έλληνας ευρωβουλευτής, τόνισε μεταξύ άλλων:
«Θέλουμε να μάθουμε την αλήθεια σε αυτή την ημερίδα, κατ’ αρχάς για το ελληνικό χρέος. Πως διαμορφώθηκε, πώς διογκώθηκε και πώς, με την κρίση του δημοσίου χρέους του 2009-2010, οδηγηθήκαμε στην υπογραφή 3 μνημονίων, 3 προγραμμάτων προσαρμογής, τα οποία, αντί να μειώσουν το συσσωρευμένο χρέος, αντί να ομαλοποιήσουν τα δημόσια οικονομικά και να βάλουν την Ελλάδα σε μια βιώσιμη ανάπτυξη, όπως υπόσχονταν αυτοί που υπέγραψαν, αυτοί που εφάρμοσαν, αυτοί που υπογράφουν και αυτοί που εφαρμόζουν μνημόνια, αντί να πετύχουν αυτούς τους σκοπούς, έχουν πετύχει, προς το παρόν τουλάχιστον, το αντίθετο».
«Το χρέος αυξήθηκε, η οικονομία έχει «πνιγεί», ξεπουλιέται η δημόσια περιουσία, έχουμε κοινωνική καταστροφή και πολύ φοβούμεθα ότι θα οδηγηθούμε σε ένα τέταρτο μνημόνιο, με την ίδια αιτιολογία και ενδεχομένως με τα ίδια αποτελέσματα».
«Η σημερινή εκδήλωση αφορά την ελληνική περίπτωση, αλλά μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα και για άλλες περιπτώσεις. Τέτοιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και άλλες χώρες, και ευρωπαϊκές και στον κόσμο».
«Το δημόσιο χρέος δεν αποτελεί μια απλή οικονομική μεταβλητή ή μια στατιστική των δημοσίων οικονομικών που ξεχωρίζει τις χώρες σε "συνετές" και "σπάταλες". Το δημόσιο χρέος αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο, μια τεχνική λύση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Όταν δεν υπάρχει ρευστότητα, μπορεί το κράτος να δανειστεί και να έχει χρέος και να κάνει επενδύσεις και να λύσει προβλήματα και να δανειοδοτήσει μικρές επιχειρήσεις».
«Μπορεί όμως, από την άλλη πλευρά, να είναι ένα εργαλείο γεωπολιτικής ισχύος, αφού οι όροι δανεισμού δίνουν τη δυνατότητα, όπως στην ελληνική περίπτωση, ο ισχυρός, αυτός που δανείζει, να επιβάλλει τελικά τα δικά του συμφέροντα».
«Έχουν καταφέρει, την οικονομική κρίση, από τραπεζική κρίση, από κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, να την μετατρέψουν σε κρίση δημοσίου χρέους».
«Αποτελεί και παραμένει εργαλείο ισχύος, αφού την πολιτική και οικονομική παγκόσμια αστάθεια και την αδυναμία να τα αντιμετωπίσουν οι χρηματοπιστωτικές αγορές και οι τράπεζες, τα χρεώνεται το Δημόσιο».
«Το χρέος χρησιμοποιήθηκε ως μία μορφή για έναν νέο δανεισμό. Για να σωθούν οι γαλλικές, οι γερμανικές και οι ελληνικές τράπεζες, για να σωθεί η ευρωζώνη από τα δομικά, αρχιτεκτονικά λάθη και παραλείψεις που είχε, καθώς δεν είχε μηχανισμό αντιμετώπισης του χρέους».
«Το ίδιο το χρέος δεν αντιμετωπίσθηκε αλλά αυξήθηκε, και όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε εκείνες τις χώρες που μπήκαν σε προγράμματα διάσωσης.
«Τα συμπεράσματα μπορούν να γενικευθούν και να κάνουμε 3 διαπιστώσεις:
«Πρώτη διαπίστωση: Οι πολιτικές της λιτότητας και των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων έχουν αποτύχει να μειώσουν το δημόσιο χρέος, έχουν πλήξει την ελληνική οικονομία, έχουν μεταφέρει σημαντικό πλούτο σε ιδιωτικά συμφέροντα, μετασχηματίζουν τις παραγωγικές δομές της χώρας σε μια κατεύθυνση της οικονομίας φθηνού εργατικού δυναμικού».
«Δεύτερη διαπίστωση: Το δημόσιο χρέος λειτουργεί σαν εργαλείο επιβολής συγκεκριμένων πολιτικών και θεσμικών αλλαγών στις εθνικές οικονομίες, κάτω από τη μόνιμη απειλή της χρεοκοπίας ή της εξόδου από την ευρωζώνη ή της κατάρρευσης των τραπεζών».
«Έχουμε παραβιάσεις των βασικών δημοκρατικών αρχών και της λαϊκής κυριαρχίας, σε εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως το δικαίωμα ενός λαού να ψηφίζει ένα κυβερνητικό οικονομικό πρόγραμμα ή να ψηφίζει σε ένα δημοψήφισμα και να εφαρμόζονται πολιτικές διαφορετικές από τη βούλησή του, αυξάνοντας τον κίνδυνο να έχουμε άνοδο και έξαρση ακροδεξιών φαινομένων και μορφωμάτων».
«Τρίτη διαπίστωση: Οι στρατηγικές που πρέπει να ακολουθηθούν για να ξεπεράσουμε αυτό το πρόβλημα, πρέπει να περιλαμβάνουν τη διαγραφή του χρέους, τη σεισάχθεια, τόσο σε ελληνικό όσο και σε ευρωπαϊκό και, γιατί όχι, σε παγκόσμιο επίπεδο».