Η ΚΑΠ έθετε συνεχή όρια για τη φυτική και ζωική παραγωγή

Με το πρόσταγμα της λιτότητας, η Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) ολοένα και πιο έντονα παρεμβαίνει στην καθημερινότητά μας, επιτιθέμενη στους πιο σημαντικούς παράγοντες της επιβίωσης μας. Ας δούμε τρεις τρόπους που χρησιμοποίησε για να το πετύχει αυτό.
Από την ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ε., κατέχουμε τη δεύτερη θέση στο συνολικό ποσό των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων που έχουν δοθεί. Ένας από τους τρόπους χρηματοδότησης από την Ε.Ε. ήταν οι επιδοτήσεις στους αγρότες μέσω της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής (ΚΑΠ). Όμως, παρά τις πολλές επιδοτήσεις, το βιοτικό επίπεδο των μικρών αγροτών επιδεινώνεται συνεχώς, ο έλεγχος του σπόρου είναι εντονότατος και η παραγωγή της Ελλάδας σε τρόφιμα δεν μπορεί πλέον να καλύψει τις ανάγκες της χώρας.

Αυτό οφείλεται, κυρίως, στις εντολές της Ε.Ε. για μείωση της παραγωγής πολλών προϊόντων, όπως το σκληρό σιτάρι, το λάδι, οι σταφίδες κτλ., αλλά και στο γεγονός ότι τα εισαγόμενα προϊόντα πωλούνται σε τιμές χαμηλότερες από το κόστος παραγωγής των εγχώριων προϊόντων.

Η ΚΑΠ έθετε συνεχή όρια για τη φυτική και ζωική παραγωγή, για τη μείωση εκτάσεων αγροτικών καλλιεργειών, όχι μόνο για πλεονασματικά, αλλά ακόμη και για ελλειμματικά προϊόντα, όπως ο καπνός και το βαμβάκι.

Έτσι οι επιδοτήσεις, με τη «βοήθεια» του άνισου σε βάρος των αγροτών μας, ανταγωνισμού από τις ανταγωνιστικότερες μονάδες του Βορρά, «έπεισαν» τους αγρότες μας να ξεριζώσουν δεκάδες χιλιάδες σταφιδάμπελα και δέντρα, να συρρικνώσουν την παραγωγή και ποσότητα εξαγωγών καπνού, να μειώσουν την παραγωγή σκληρού σταριού, να παράγουν οπωροκηπευτικά για τις «χωματερές»!

Σήμερα, το τι και το πόσο παράγουμε, έχει πολύ μεγαλύτερη σχέση με τις ανάγκες των εταίρων μας παρά με τις ντόπιες ανάγκες σε αγροτικά προϊόντα!

Και ας δούμε τώρα με δυο λόγια τι σημαίνει έλεγχος των σπόρων. Ουσιαστικά, σημαίνει έλεγχο της τροφής! Η σημερινή ευρωπαϊκή νομοθεσία ευνοεί τα ολιγοπώλια, και ήδη το 73% της παγκόσμιας αγοράς σπόρων ελέγχεται από 10 μόνο εταιρίες! Η ευρωπαϊκή νομοθεσία περιορίζει την αγροτική βιοποικιλότητα που μας εξασφαλίζουν οι παραδοσιακοί σπόροι.

Για να υπερασπιστούμε τη βιοποικιλότητα, θα έπρεπε να διεκδικήσουμε την αποκέντρωση του ελέγχου των σπόρων, ώστε αυτή η δύναμη να μην συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων αλλά στα χέρια του μικρομεσαίου αγρότη και του κάθε καλλιεργητή, ώστε να παράγει, να διαδίδει και να βελτιώνει τους δικούς του σπόρους, δημιουργώντας νέες ποικιλίες και επιτρέποντας την προσαρμογή στα νέα κλιματικά δεδομένα. Αυτή είναι και η μόνη εγγύηση για τη διατροφική μας ασφάλεια και τη βιωσιμότητα των αγροτικών καλλιεργειών.

Το νερό είναι δημόσιο, συλλογικό αγαθό και όχι εμπόρευμα! Ωστόσο, η απειλή της ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών ύδρευσης είναι υπαρκτή. Η Κομισιόν προωθεί ένα colpo groso της ιδιωτικοποίησης του νερού. Η Ε.Ε. επιδιώκει την ιδιωτικοποίηση των εταιριών ύδρευσης στις πληττόμενες από την οικονομική ύφεση, χώρες του ευρωπαϊκού νότου.

Παράλληλα όμως, σχεδιάζει την ιδιωτικοποίηση του δημοσίου αυτού αγαθού, σε ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο. Ήδη η Κομισιόν έχει προχωρήσει σε σχετικές μεθοδεύσεις, προκειμένου να καταστήσει το νερό προϊόν επιχειρηματικής εκμετάλλευσης, επιφέροντας μεγάλες συνέπειες, κυρίως οικονομικές, στην τσέπη του Ευρωπαίου πολίτη.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, στην Ευρώπη 19 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό, που προστατεύεται κατάλληλα, 100 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν σωληνώσεις ύδρευσης στο σπίτι τους, ενώ περισσότεροι από 66 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε υποδομές αποχέτευσης. Επιπλέον, οι ασθένειες που σχετίζονται με κακές συνθήκες ύδρευσης και αποχέτευσης, έχουν ως αποτέλεσμα το 5% της παιδικής θνησιμότητας στις ηλικίες 0-14. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η κατάσταση είναι σαφώς χειρότερη.

Βάσει στοιχείων του 2011, 768 εκατομμύρια άνθρωποι παραμένουν χωρίς πρόσβαση σε πόσιμο νερό, ενώ 2,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε αποχέτευση. Τέλος, παρά τις διαβεβαιώσεις της Κομισιόν ότι η ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών ύδρευσης δεν αποτελεί δική της απαίτηση, οι ελληνικές κυβερνήσεις επιμένουν ότι οι ιδιωτικοποιήσεις της επιβάλλονται και με αφορμή την κρίση θέλουν να προχωρήσουν στην πώληση των εταιριών ύδρευσης κι αποχέτευσης.

Ο έλεγχος της παραγωγής, της διατροφής, του νερού, της ενέργειας, οι πολιτικές μετανάστευσης της Ε.Ε. κ.α.π., αναδεικνύουν ξεκάθαρα το ρόλο της, από τη δημιουργία της μέχρι σήμερα: ένας διακρατικός συνασπισμός εξυπηρέτησης της χρηματιστικής ολιγαρχίας, για να πραγματοποιήσει τεράστια συσσώρευση κεφαλαίων, σε βάρος των λαών της Ευρώπης. Μέσα από τον ιστορικό λάκκο των λεόντων,

...ο Δανιήλ.