Μια αγροτο-γραφειοκρατική νουβέλα για την εποχή των επιδοτήσεων και της ψηφιακής φάρμας
Πώς τα αρνιά νίκησαν την πραγματικότητα, με τη βοήθεια της τεχνολογίας και των επιδοτήσεων.
Κάποτε, σ’ έναν τόπο ευλογημένο με ήλιο, ελιές και γραφειοκρατία, οι βοσκότοποι απέκτησαν νέα ζωή. Όχι από βελάσματα, μα από αρχεία Excel. Οι πέτρες ζεστάθηκαν όχι από τις πατούσες των ζώων, μα από τα laptop των εμπνευσμένων λειτουργών, που ξέρουν να κάνουν θαύματα χωρίς να λερώσουν τις μπότες τους. Ανάμεσα σε διαγράμματα ροής, οδηγούς εφαρμογής και διορθωτικές πράξεις, φύτρωσε μια νέα κτηνοτροφία: άυλη, άοσμη, άπταιστα ψηφιακή.
Η είδηση ήρθε λιτά, σχεδόν με θεία χάρη, σαν αγγελικό μήνυμα σε PowerPoint: τεχνική λύση για τους βοσκότοπους χωρίς ζώα. Ναι, καλά διαβάσατε. Οι λόφοι θα παραμείνουν σιωπηλοί, οι στάνες άδειες, αλλά το επιδοτούμενο χορτάρι θα ψηλώσει μέσα στα χαρτιά. Η φύση, αυτή η παρεξηγημένη παλιά κυρία, έκανε στην άκρη για να περάσει η Πράσινη Συμβουλευτική και η Τεχνολογική Ευφυΐα του Πληκτρολογίου.
Ούτε ένα «μπε» στον ορίζοντα. Μόνο click και upload.
Κι όμως – τα αρνιά για το Πάσχα βρέθηκαν. Όχι στις στρούγκες, ούτε στις σκληρές μάντρες που μυρίζουν ιδρώτα και άχυρο. Τα βρήκαμε σε τιμολόγια εισαγωγών, σε πρακτορεία logistics, σε πλαστικά κιβώτια με ετικέτα "Origin: Romania" και "Quality: Orthodox Premium". Ήταν αρνιά-τουρίστες. Περαστικά. Ένα πέρασμα από τη σφαγή στην κατανάλωση, χωρίς ενδιάμεσο πολιτισμό. Χωρίς παρελθόν.
Γιατί, βλέπετε, η τεχνική λύση δεν είναι μόνο λύση. Είναι φιλοσοφία. Είναι η πίστη ότι ο πρωτογενής τομέας μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αγρότες, η κτηνοτροφία χωρίς κοπάδια, η ύπαιθρος χωρίς ανθρώπους. Είναι το όνειρο ενός καθαρού, ευρωπαϊκού χωραφιού όπου οι μόνοι ήχοι είναι των drones και των ειδοποιήσεων πληρωμής. Όπου η ρίζα του θυμαριού δεν έχει σημασία, παρά μόνο ο κωδικός καλλιέργειας.
Ο παππούς ο Βαγγέλης στο χωριό, με τα χέρια του σπασμένα από το άρμεγμα
δεν καταλαβαίνει πια. «Μα πού είναι τα ζωντανά;» ρωτάει. Η απάντηση είναι απλή: στο cloud. Εκεί βόσκουν πλέον, παρέα με τις ευκαιρίες απορρόφησης κοινοτικών κονδυλίων και τα παραρτήματα υπουργικών εγκυκλίων.
Κι έτσι, όταν το φετινό Πάσχα που θα στρώσουμε στα τραπέζια μας, τα αρνιά θα έχουν διανύσει εκατοντάδες χιλιόμετρα. Είμαστε σίγουροι δεν είχαν δει ελληνικό χορτάρι, δεν είχαν μυρίσει θυμάρι, δεν είχαν κοιτάξει καν το Αιγαίο. Αλλά ήταν εκεί – σε πεντακάθαρα, vacuum, με barcode και σφραγίδα συμμόρφωσης.
Η παράδοση σώθηκε. Η τεχνική λύση δούλεψε. Η ελληνική κτηνοτροφία, όχι τόσο.
Και κάπου εκεί, στα ερείπια μιας παλιάς στάνης, ένας παλιός τσοπάνης χαμογέλασε πικρά και μουρμούρισε:
«Τελικά, μάτια μου, εσείς δεν θέλετε αρνιά. Λογιστές θέλετε να τα καταγράφουν.»
Ίσως, τελικά, δεν πρόκειται για τεχνικές λύσεις, αλλά για τεχνάσματα επιβίωσης σε μια χώρα όπου η πραγματικότητα αντικαθίσταται σταθερά από το προσχηματικό. Όπου ο γεωργός θεωρείται προμηθευτής εντύπων και ο κτηνοτρόφος αριθμός μητρώου. Όπου τα ζώα απουσιάζουν, αλλά τα αρνιά περισσεύουν.
Κι αν το φετινό Πάσχα θα φάμε όλοι, μην ξεχνάμε ποιον «έσφαξε» πραγματικά η τεχνική λύση.
Ακολουθήστε το Agrocapital.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι τις ειδήσεις