Μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει για το τι τελικά είναι ελληνικό προϊόν και τι όχι.
Όποιος πιστεύει ότι το προϊόν του έχει λίγο ή περισσότερο από ελληνική υπεραξία κολλάει μια ελληνική σημαία στις διαφημίσεις του ή στο προϊόν του και προσπαθεί να αγγίξει το συναίσθημα του Έλληνα καταναλωτή.
Έως σήμερα δεν έχει αναλάβει ένας επίσημος φορέας να ξεκαθαρίσει το τι είναι και τι δεν είναι ελληνικό προϊόν. Συνέπεια αυτού να υπάρχει εμπλοκή και να παρατηρούμε επιχειρήσεις που ανήκουν σε εταιρείες του εξωτερικού να διαφημίζουν ότι είναι 100% ελληνικές ή πολυεθνικές να ισχυρίζονται ότι είναι πιο ελληνικές από τους ανταγωνιστές τους και να τους απαγορεύουν τις σχετικές διαφημίσεις.
Η εκτίμησή μας είναι ότι οι έννοιες “ελληνικό προϊόν” και “ελληνική εταιρεία” δεν είναι μονοδιάστατες έννοιες και πρέπει να υπάρξει κλιμάκωση αυτών.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
Διαβάζουμε και ακούμε καθημερινά την διαφήμιση μεγάλης αλυσίδας σούπερ μάρκετ που ισχυρίζεται ότι είναι 100% ελληνική εταιρεία. Διαβάζοντας το ιδιοκτησιακό της καθεστώς διαπιστώνουμε ότι το μετοχικό της κεφάλαιο ανήκει κατά 100% σε μια εταιρεία του Λουξεμβούργου (της οποίας η επωνυμία παραπέμπει στον φερόμενο ως έλληνα ιδιοκτήτη) η οποία με την σειρά της εταιρεία του Λουξεμβούργου ανήκει σε μια Κυπριακή εταιρεία (της οποίας επίσης η επωνυμία παραπέμπει στον φερόμενο ως έλληνα ιδιοκτήτη).
Ουδείς γνωρίζει αν ο πραγματικός ιδιοκτήτης των μετοχών της εταιρείας στο Λουξεμβούργο ή της Κυπριακής εταιρείας είναι πραγματικά Έλληνας πολίτης. Ή αν ο έλληνας πολίτης κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών των αλλοδαπών εταιρειών.
Η γνώμη μας είναι ότι μπορεί να διαφημίζει κάποιος ότι είναι «ελληνική εταιρεία» από την ώρα που η πλειοψηφία των μετοχών ανήκει σε Έλληνα πολίτη στην Ελλάδα. Όταν οι μετοχές ανήκουν σε αλλοδαπές εταιρείες, ασχέτως αν η επωνυμία τους παραπέμπει σε ελληνικό όνομα, η εταιρεία δεν είναι «ελληνική» ανήκει σε αλλοδαπό ιδιοκτήτη (την αλλοδαπή εταιρεία) και ουδείς γνωρίζει αν κάποτε αλλάξουν χέρια οι μετοχές.
Σχετικά με την πλειοψηφία και το ποσοστό που καθιστά «ελληνική» μια εταιρεία, πιστεύουμε ότι αν κάποιος θέλει να διαφημίσει «100% ελληνική εταιρεία» το 100% των μετοχών θα πρέπει να ανήκει σε έλληνα πολίτη ή σε νομικό πρόσωπο που εδρεύει στην Ελλάδα και για την οποία ισχύουν τα ανάλογα.
Αν κάποιος θέλει να διαφημίσει ότι είναι “ελληνική εταιρεία”, χωρίς να ισχυρίζεται ότι είναι 100%, θα πρέπει να κατέχει ο έλληνας πολίτης τουλάχιστον το 70% του μετοχικού κεφαλαίου.
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΪΟΝ-ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Σειρά τα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν:
Ερώτημα πρώτο: η παραγωγή του προϊόντος γίνεται στην Ελλάδα και αν ναι τι ποσοστό του προϊόντος παράγεται στην Ελλάδα και τι ποσοστό έρχεται έτοιμο από το εξωτερικό;
Ερώτημα δεύτερο: οι πρώτες ύλες του προϊόντος (με εξαίρεση το καύσιμο και τα μηχανήματα που είναι απαραίτητα για την παραγωγή) είναι ελληνικές και αν ναι τι ποσοστό των πρώτων υλών προέρχεται από την Ελλάδα και τι ποσοστό έρχεται από το εξωτερικό;
Στο πρώτο ερώτημα, πέραν της ξεκάθαρης περίπτωσης όπου όλη η εργασία για την παραγωγή του προϊόντος γίνεται στην Ελλάδα, υπάρχει η περίπτωση η επιχείρηση να εισαγάγει μέρος του προϊόντος από το εξωτερικό και στην συνέχεια να προχωράει σε επιπλέον εργασίες ώστε να το φτιάξει έτοιμο προς διάθεση. Στην περίπτωση αυτή είναι δυσδιάκριτη η “ελληνικότητα” του προϊόντος. Πιστεύουμε ότι αν η προστιθέμενη υπεραξία είναι άνω του 60% τότε το προϊόν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ελληνικό.
Στο δεύτερο ερώτημα σχετικά με τις πρώτες ύλες, έχουμε σειρά υποερωτημάτων. Βασικό ερώτημα είναι το αν ένα προϊόν που παράγεται μεν στην Ελλάδα αλλά οι πρώτες ύλες για την παραγωγή του, στην πλειοψηφία τους, εισάγονται, τότε κατά πόσο είναι ελληνικό το προϊόν. Ειδικά μάλιστα στην περίπτωση όπου οι πρώτες ύλες που κάνει εισαγωγή η επιχείρηση μπορούν να βρεθούν και στην Ελλάδα, από εγχώρια παραγωγή. Τότε τίθεται το ζήτημα του κατά πόσο οι «ελληνικές» πρώτες ύλες είναι αναλόγου ποιότητας και τιμής με τις εισαγόμενες. Είναι υπερβολικό να απαιτήσουμε από μια ελληνική επιχείρηση που κάνει παραγωγή στην Ελλάδα, να προτιμήσει τις ακριβότερες ή κατώτερης ποιότητας ελληνικές πρώτες ύλες ώστε να αποδείξει την ελληνικότητα του προϊόντος. Σίγουρα αν συγκρίνουμε δυο επιχειρήσεις που παράγουν το ίδιο προϊόν και η μια από τις δυο κάνει χρήση ελληνικών πρώτων υλών ενώ η δεύτερη τις εισάγει, της πρώτης το παραγόμενο προϊόν είναι 100% ελληνικό σε αντίθεση με της δεύτερης. Άρα και εδώ χρειάζεται μια κλιμάκωση.
Στην περίπτωση που οι πρώτες ύλες, η πλειοψηφία αυτών, δεν μπορούν να βρεθούν στην Ελλάδα και η εισαγωγή είναι μονόδρομος, τότε εφόσον η παραγωγή του προϊόντος γίνεται στην Ελλάδα το προϊόν είναι ελληνικό.
ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ
Το μια εταιρεία που λειτουργεί στην Ελλάδα απασχολεί Έλληνες εργαζόμενους (τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους) είναι δεδομένο. Αυτό από μόνο του δεν μπορεί να χαρακτηρίσει την εταιρεία ελληνική ή το προϊόν ελληνικό.
Μια πολυεθνική που εισάγει όλα της τα προϊόντα από το εξωτερικό και απασχολεί στο διοικητικό κομμάτι, στην διανομή και στις πωλήσεις εκατοντάδες έλληνες εργαζομένους, με κανένα τρόπο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως ελληνική εταιρεία ή το προϊόν της ως ελληνικό. Το ζητούμενο είναι η ιδιοκτησία και η παραγωγή.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΛΩΡΑΣ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΣ ΤΟΥ
ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ
