Συνέντευξη του σχεδιαστή μόδας Βασίλειου Κωστέτσου
στην Αννα Στεργίου
Είστε από τους ανθρώπους που έχουν ταυτιστεί με την ελληνική βιομηχανία μόδας. Αν και τα ρούχα σας είναι συνυφασμένα με υφάσματα πολυτελή` τουλάχιστον στα καλοκαιρινά, χρησιμοποιείτε ελληνικό βαμβάκι;
«Δυστυχώς όχι, αν και θα το ήθελα πολύ. Έχετε εντοπίσει ένα από τα βασικότερα προβλήματα στη βιομηχανία της μόδας, κάτι το οποίο δε συμβαίνει τώρα αλλά ήδη από τη δεκαετία του ΄60. Η ιστορία αυτή με το βαμβάκι φαίνεται ότι περνά αδιάφορη και σε ό,τι αφορά στους πολιτικούς κι απέναντι στην ίδια την πολιτεία. Δεν έγινε ποτέ μια ουσιαστική συζήτηση τι χρειάζεται η αγορά, ένας διάλογος με όλους τους κλαδικούς φορείς. Με πονάει πάρα πολύ κι εμένα αλλά κι άλλους σχεδιαστές ότι δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ελληνική πρώτη ύλη να χρησιμοποιήσουμε ελληνικό βαμβάκι».
- Γιατί το λέτε αυτό;
«Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα χωρίς πρώτη ύλη. Το ελληνικό βαμβάκι φεύγει στο εξωτερικό κι η πολιτεία δεν ενδιαφέρεται να το στηρίξει. Σχεδιάζω από τα 14 μου χρόνια κι είμαι αναγκασμένος να εισάγω υφάσματα απέξω, αντί να παίρνω από τη χώρα μου και το κόστος παραγωγής ανεβαίνει. Δεν το βλέπω μόνο ως σχεδιαστής, επιχειρηματίας, επαγγελματίας, όπως θέλετε πείτε το. Το βλέπω και σαν Έλληνας. Είμαστε η μόνη χώρα χωρίς πρώτη ύλη, για να στηρίξουμε τη μόδα μας. Είναι τραγικό.
Δεν μιλώ για πράγματα πολύπλοκα, μιλώ για απλά υφάσματα. Παλαιότερα υπήρχε τουλάχιστον μια τεράστια βιομηχανία, η Πειραϊκή Πατραϊκή, που θα μπορούσε να βοηθήσει κι εμάς, τη βιομηχανία της μόδας, αλλά την κατακλέψανε όσοι την ανέλαβαν».
- Να υποθέσουμε ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ελληνικό μετάξι;
«Είναι φοβερό ότι δεν μας προσέγγισαν ποτέ από τη βιοτεχνία μεταξιού το οποίο παράγεται στη Βόρεια Ελλάδα` γιατί η παραγωγή δεν είναι τέτοια, που θα μπορούσαμε να μιλάμε για βιομηχανία. Το κράτος δεν μεσολάβησε ποτέ να φέρει τους κλάδους, πιο κοντά».
- Φταίει το κράτος γι΄αυτό;
«Υπήρξαν διάφοροι κλάδοι πλεκτικής, οικοτεχνίας, που τους στήριζε, αλλά λειτουργούσαν με λογικές του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου και του ΄50` αντί να παντρέψουμε την μόδα με το μετάξι μας και να βγάλουμε ωραία ελληνικά πράγματα καινούργια. Σήμερα, είμαστε αναγκασμένοι να φέρνουμε απέξω πρώτη ύλη κι εδώ να κάνουμε τα τυπώματα. Πάντως είσθε ο δεύτερος άνθρωπος που με ρωτά για το ελληνικό βαμβάκι. Θυμάμαι κάποτε στη Νέα Υόρκη μου πήραν συνέντευξη νομίζω από το Woman's World Daily. Στα ρούχα που σχεδιάζω, επειδή πάντα λάτρευα τη δασκάλα μου, υπάρχει η συμμετρία των Αρχαίων Ελλήνων. Υπάρχουν μαίανδροι, πιέτες αρχαιοελληνικές κι ελληνική δωρική γραμμή. Είχαν δει λοιπόν τους μαραθωνοδρόμους, την Αφροδίτη, που ήταν ρούχα, μεταξωτά και βαμβακερά. Με ρώτησαν από που παίρνω πρώτη ύλη. Ντράπηκα που τους είπα ότι ήταν από Γαλλία κι Ιταλία. Με κοίταξαν περίεργα, παρόλο που κι εγώ θα ήθελα τα υφάσματα, να είναι ελληνικά».