Μοιάζει τελείως παράταιρο να μιλήσουμε για οικονομικά θέματα μέσω ενός πουλερικού, που έχει εξημερωθεί τουλάχιστον τα τελευταία 10.000 χρόνια. Ίσως όμως θα έπρεπε να το κάνουμε, γιατί ορισμένοι θεωρούν ότι η οικονομία κρύβεται μόνο πίσω από αριθμούς, μετρήσεις, εξισώσεις κι ολοκληρώματα αλλά αγνοούν το προφανές. Αυτό που οι κοινωνιολόγοι ονομάζουν ότι: «Το όλον είναι κάτι παραπάνω από το σύνολο των μερών του», δηλαδή ότι η πραγματικότητα σε ένα πράγμα μπορεί να είναι κάτι πολύ παραπάνω, από τα μέρη που την αποτελούν.
Επιλέξαμε το απλούστατο παράδειγμα της κότας, η οποία συμβολικά λέμε ότι η αγορά της στοιχίζει 20 ευρώ, αφού ένα κοτόπουλο ράτσας για ν΄ αγοραστεί 45 ημερών κοστίζει σήμερα στην αγορά γύρω στα 15 ευρώ.
Αν μια κότα όμως μπορεί και κάνει αυγά κι είναι ελευθέρας βοσκής, τότε σε 40 μέρες, αν υποθέσουμε ότι πουλάμε τα αβγά της, η ίδια κότα έχει αποσβέσει το κεφάλαιο που δώσαμε και βγάζει κέρδη. Λίγες ημέρες αργότερα μπορεί η ίδια κότα, αν δανειστούμε ένα κόκορα από το γειτονικό κοτέτσι, αντί να τον αγοράσουμε, πληρώνοντας αντίτιμο από τα κέρδη της κότας, μπορούμε κάλλιστα να διασφαλίσουμε ότι η κότα αυτή θα γίνει μάνα, θα κάνει κλωσοπουλάκια τα οποία επίσης μπορούν ν΄ αναπτυχθούν ή να πουληθούν και σ΄εύλογο διάστημα να δώσουν επίσης κέρδη. Αξίζει τελικά μόνο 20 ευρώ μια κότα;
Πουλώντας κάθε ίχνος δημόσιας περιουσίας, τ΄ ασημικά ή τα χρυσαφικά ή ό,τι άλλο, το μόνο που καταφέρνει η κυβέρνηση είναι να χάνει τις κότες που παράγουν εν τέλει τα χρυσά αβγά. Κι αυτό δεν είναι καλό και δεν έχει λογική. Γιατί η παραγωγή δεν φτιάχνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Κι είναι σαφώς κάτι παραπάνω από τα στοιχεία που τη συνθέτουν. Κι όταν πουληθεί κι η τελευταία κότα, το εικοσάρικο δεν θα έχει την παραμικρή αξία και δεν θα έχει απομείνει ούτε το ζουμί…
Γ.Μ.