Συγκλονιστικά στοιχεία, με αφορμή την προχθεσινή πολύωρη εκδήλωση στην Αθήνα που διοργάνωσε ο φορέας του, που δείχνουν ότι «ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε», αποκάλυψε ζωντανά μέσω Skype στην εκπομπή «60 λεπτά στην ύπαιθρο» του «NOTOS TV» ο πρόεδρος της Εθνικής Διεπαγγελματικής Οργάνωσης Ελαιολάδου Μανόλης Γιαννούλης.
Ουσιαστική ήταν, όμως, και η συμμετοχή του προέδρου της Ομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών και Εμπόρων Νομού Ηρακλείου Μανόλη Λεκάκη, που έδωσε στον “αέρα” πολύ σημαντικά στοιχεία, τόσο για τη χαμένη αυτάρκεια της χώρας μας σε πάρα πολλά προϊόντα, όσο και για το κλίμα γιορτής άλλων εποχών στα μαγαζιά του Ηρακλείου, όταν πληρώνονταν οι αγρότες τη σταφίδα και το λάδι, στηρίζοντας τη θέση της εκπομπής ότι «μπορούμε να ξαναπάμε στις παλιές παραγωγές, αρκεί να αλλάξει πολιτική το κράτος»!
Αναλυτικότερα, ο Μανόλης Γιαννούλης τόνισε στη διάρκεια της εκπομπής ότι «βιώνουμε επί 16 συνεχόμενους μήνες μια συνεχόμενη πτωτική πορεία τιμών στη διεθνή αγορά. Έχουμε ένα φαινόμενο υπερπαραγωγών σε σχέση με τη ζήτηση». Στο σημείο αυτό, ο πρόεδρος της Εθνικής Διεπαγγελματικής Οργάνωσης Ελαιολάδου αναφέρθηκε σε μια συνέντευξη του εμπορικού διευθυντή μιας ισπανικής εταιρείας, που είναι και η μεγαλύτερη στον κόσμο στον τομέα του ελαιολάδου, καθώς έχει το 10% της παγκόσμιας αγοράς!
«Η συνέντευξη αυτή αναφέρει ότι το μοντέλο το οποίο έχουμε αυτή τη στιγμή παγκοσμίως στην ελαιοκομία είναι ένα μοντέλο φυτεύσεων με συγκλονιστικούς ρυθμούς. Πρόσφατες μελέτες αναφέρουν ότι πρόκειται για φύτευση δέκα νέων ελαιοδέντρων ανά δευτερόλεπτο παγκοσμίως! Αυτό σημαίνει 800.000 νέα δέντρα την ημέρα και σχεδόν 300 εκατομμύρια καινούργια δέντρα τον χρόνο. Αυτό δίνει μια δυνητική αύξηση της παγκόσμιας παραγωγής 100.000-200.000 τόνων ελαιόλαδου τον χρόνο! Αυτό δε θα το δούμε σήμερα. Θα το δούμε σε 5, σε 7, σε 10 χρόνια, που αυτά τα δέντρα θα έρχονται σταδιακά στην παραγωγή»...
Συνεχίζοντας, ο Μανόλης Γιαννούλης ξεκαθάρισε ότι σε ένα τέτοιο μοντέλο θα υπάρχει διαρκώς πρόβλημα για να βρεθεί ο αγοραστής του προϊόντος. «Διότι το να παραγάγουμε είναι το ένα σκέλος της εξίσωσης. Το άλλο σκέλος, το πιο δύσκολο, είναι ότι θα πρέπει αυτό το προϊόν να το διαθέσουμε. Και πρέπει να το διαθέσουμε και σε μια τιμή η οποία θα μας εξασφαλίσει ένα έσοδο ικανοποιητικό για να αξίζει τον κόπο να συνεχίσουμε την καλλιέργεια»...
Ακολούθως, έκανε ιδιαίτερη αναφορά στην Ελλάδα, λέγοντας ότι «έχουμε τον μικρό και πολύτεμαχισμένο κλήρο, κι έχουμε ένα μεγάλο ποσοστό παραγωγών που δεν είναι κατά κύριο επάγγελμα αγρότες. Το 30% μόνο των ελαιοπαραγωγών είναι κατά κύριο επάγγελμα αγρότες. Οι υπόλοιποι είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουν εργατικά χέρια και αυτό ανεβάζει το κόστος. Αυτό λοιπόν δε μας δίνει τη δυνατότητα να ανταγωνιστούμε κοστολογικά τις καλλιέργειες των άλλων ελαιοπαραγωγών χωρών, και αναφέρομαι κυρίως στην Ισπανία»...
ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΑ
Η Ισπανία και οι άλλες χώρες παγκόσμιας παραγωγής
Ο πρόεδρος της Εθνικής Διεπαγγελματικής Οργάνωσης Ελαιολάδου, Μανόλης Γιαννούλης, πρόσθεσε αναφορικά με τις παραγωγές των άλλων ανταγωνιστριών χωρών της Ε.Ε., αλλά και των τρίτων χωρών, ότι «είναι αδιάφορο αν δεν έχει μείωση παραγωγής η Ισπανία. Γιατί η μείωση αυτή θα αντισταθμιστεί από την αύξηση της παραγωγής που θα έχουν οι άλλες χώρες. Δηλαδή, η Ισπανία ακούγεται ότι θα έχει μείωση. Και στις φήμες δεν μπορούμε να δώσουμε μεγάλη σημασία, είναι νωρίς ακόμη. Πρέπει να περιμένουμε ως τον Σεπτέμβρη για να δούμε η πραγματικότητα ποια θα είναι. Γιατί πολλές φορές οι φήμες εκπορεύονται και από επιχειρηματικά συμφέροντα, από εθνικές πολιτικές που θέλουν να διακριθούν»...
Στο σημείο αυτό, ο Μανόλης Γιαννούλης κάνει λόγο για τεράστια αποθέματα ελαιολάδου. «Είχαν 1.250.000 τόνους αποθέματα στο τέλος Μαΐου. Προσπαθούν λοιπόν - διότι κι αυτοί βιώνουν το πρόβλημα των χαμηλών τιμών - με διάφορες ειδήσεις για την καινούργια παραγωγή, να “τσιμπήσουν” κάτι από άποψη τιμής. Και αυτοί έχουν τις σκοπιμότητές τους»...
Σε κάθε περίπτωση όμως, όπως είπε, «εδώ μιλάμε για τη λεκάνη της Μεσογείου. Η λεκάνη αυτή παράγει, κατά μέσο όρο: η Ισπανία 1.400.000 τόνους, η Ελλάδα 300.000 τόνους, η Ιταλία 400.000 τόνους ή και παραπάνω, η Τυνησία 200.000 τόνους, η Τουρκία 200.000 τόνους, το Μαρόκο 130.000 τόνους και η Συρία 100.000 τόνους»...
Και πρόσθεσε ότι σε ένα τέτοιο περιβάλλον δεν αξίζει να «να περιμένουμε σε μια μείωση της Ισπανίας κατά 400.000-500.000 τόνους, σε σχέση με πέρυσι. Γιατί αυτή θα είναι η μείωση. Δεν πρόκειται οι 1.800.000 τόνοι που παρήγαγε φέτος να γίνουν 600.000 τόνοι. Θα γίνουν 1.200.000 τόνοι. Όταν εμείς, ως Ελλάδα, παράγαμε την προηγούμενη χρονιά 200.000 τόνους και θα παραγάγουμε την επόμενη χρονιά 350.000 τόνους. Ο Ιταλός που παρήγαγε 100.000-120.000 τόνους θα πάει κι αυτός στους 350.000 τόνους. Βλέπουμε ότι οποιαδήποτε μείωση των Ισπανών θα αντισταθμιστεί από την αύξηση της παραγωγής των άλλων χωρών. Δεν είναι σωστό λοιπόν ο Έλληνας παραγωγός να ελπίζει ότι η τυχόν “καταστροφή” που θα φέρει τη μείωση της παραγωγής του Ισπανού θα τον βοηθήσει να έχει καλύτερη τιμή για το προϊόν του»... Ο Μανόλης Γιαννούλης λέει ότι «η καλύτερη τιμή θα επιτευχθεί στο πλαίσιο της διεθνούς τιμής, όποια και αν είναι αυτή, από την καλύτερη ποιότητα»...
ΠΗΓΗ: neakriti.gr
Ακολουθήστε το Agrocapital.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι τις ειδήσεις