Μέχρι τα τέλη του 20ού αιώνα, οι κανόνες της εκβιομηχάνισης είχαν αλλάξει δραματικά, κυρίως στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία κυριάρχησε επίσης στις υπηρεσίες του ΟΗΕ για τα τρόφιμα και το περιβάλλον.
Νέες και αυστηρές γεωργικές πολιτικές προήλθαν από αυτήν την εύπορη περιοχή εισαγωγής τροφίμων, με επιπτώσεις για όλους τους άλλους κατά τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα, μετά την πρώτη εμπορευματοποίηση των γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών.
Τα προγράμματα της ΕΕ και του ΟΗΕ παρείχαν χρηματοδότηση για έργα βιοασφάλειας που σχετίζονται με τη διατήρηση του περιβάλλοντος σε πολλές αναπτυσσόμενες χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Τα περισσότερα προγράμματα συνοδεύτηκαν από «συμβολοσειρές» στις νέες ευρωπαϊκές πολιτικές για τη γεωργική βιοτεχνολογία. Κατανεμήθηκαν γενναιόδωρα κεφάλαια σε υπουργεία περιβάλλοντος (όχι στη γεωργία), αν και τα προγράμματα αφορούσαν νέες γεωργικές τεχνολογίες.
Παραδόξως και πολύ δυστυχώς, η γεωργία και η βιοτεχνολογία έγιναν οι χειρότεροι εχθροί του περιβάλλοντος στο πλαίσιο αυτών των προγραμμάτων του ΟΗΕ. Ο όρος βιοασφάλεια δανείστηκε από τη μικροβιολογία, ωστόσο τα προγράμματα δεν είχαν σχεδιαστεί για την προώθηση της βιοασφάλειας έναντι παθογόνων καλλιεργειών, ζώων ή ανθρώπων για την αποφυγή πανδημιών όπως το SARS, η γρίπη των πτηνών ή το COVID-19, αλλά για την προστασία του περιβάλλοντος, συμπεριλαμβανομένης της υγείας των ανθρώπων και των ζώων, κατά τους αντιληπτούς κινδύνους της βιοτεχνολογίας.
Οι περισσότερες αναπτυσσόμενες χώρες, εκπαιδευμένες στη βιοασφάλεια της βιοτεχνολογίας από γενναιόδωρα ευρωπαϊκά προγράμματα και προγράμματα του ΟΗΕ υιοθέτησαν τυφλά τις ευρωκεντρικές κατευθυντήριες γραμμές εις βάρος της τοπικής γεωργίας και του περιβάλλοντος. Χωρίς κατάλληλες πολιτικές και χωρίς κίνητρα για καινοτομία από απαιτητικές αγορές και χαμηλές τιμές, έχουν κολλήσει με ξεπερασμένες και χαμηλής απόδοσης τεχνολογίες που προκαλούν μεγάλες ζημιές στο περιβάλλον.
Σήμερα, πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπως ο Ισημερινός, το Περού, η Βολιβία και η Γουατεμάλα, προσπαθούν να αλλάξουν την κακοσχεδιασμένη και απελπιστικά νομοθεσία τους καθώς αυξάνονται οι απαιτήσεις για την επίλυση επειγόντων προβλημάτων παραγωγής τροφίμων. Την τελευταία δεκαετία υπήρξε επίσης γρήγορη ανάπτυξη άλλων βιοτεχνολογιών που μπορούν να βοηθήσουν αυτές τις προσπάθειες, όπως η επεξεργασία γονιδιώματος CRISPR και οι κινήσεις γονιδίων που καλύπτουν ιατρικές, κτηνιατρικές, περιβαλλοντικές και βιομηχανικές εφαρμογές. Η διαμόρφωση πολιτικών βιοτεχνολογίας από υπουργεία περιβάλλοντος δεν έχει νόημα σε αυτές τις συνθήκες.
Ακολουθήστε το Agrocapital.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι τις ειδήσεις