Λίγα 24ωρα πριν το "χτυποκάρδι" το είχαν νιώσει όσοι είχαν φιστίκια που έπρεπε να μαζέψουν αλλά τούς βοήθησε ο καιρός και έτσι μπόρεσαν να πάρουν τη σοδειά τους. Τώρα με τις πράσινες ελιές να βρίσκονται στην εποχή της συλλογής τους τρέχουν για να εξασφαλίσουν εργατικά χέρια για να μαζέψουν την παραγωγή τους από τα δέντρα.
«Πληρώνουμε 40 και 50 ευρώ μεροκάματο και μεταφέρουμε από 50 ή 60 χλμ. μακριά κάποιους εργαζόμενους για να μπορέσουμε να μαζέψουμε την παραγωγή από το χωράφι» αναφέρει μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Νίκος Δημητρίου ελαιοπαραγωγός από την περιοχή του Μώλου. Η ίδια κατάσταση κυριαρχεί σχεδόν σε ολόκληρη τη Λοκρίδα.
Όπως σημειώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γιάννης Παπαμίχος από την Αταλάντη «αν κάτι μας σώζει είναι ότι έχουμε ως περιοχή ελιές Καλαμών. Αυτοί που έχουν πράσινη ελιά έχουν ενεργοποιήσει ακόμη και μακρινούς συγγενείς τους για να μπορέσουν να πάρουν την παραγωγή από το χωράφι».
Στο σύνολό τους οι παραγωγοί βλέπουν γκρίζες μέρες στο μέλλον όταν θα χρειαστούν, από τον Νοέμβριο και μετά, να μαζέψουν το σύνολο της παραγωγής τους. Τότε οι ανάγκες θα είναι πολύ μεγαλύτερες.
«Είναι δύσκολες ημέρες. Εργάτες δεν βρίσκεις. Όσοι έχουν απομείνει δεν προλαβαίνουν να ανταποκριθούν» υποστηρίζει ο Γιώργος Αδάμ από την Πελασγία στην Ανατολική Φθιώτιδα.
«Το κόστος φτάνει τα 65-70 ευρώ την ημέρα. Δηλαδή 140 με 150 κιλά πράσινες ελιές για καθέναν από τους εργάτες για να μαζέψουμε το προϊόν μας.... Σε μας θα μείνει ο κόπος στο τέλος» θα πει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Στέλιος Αναγνωστόπουλος.
Όπως μάλιστα εξηγεί, δεν είναι μόνο τα περίπου 40 ευρώ που είναι το μεροκάματο: Θα χρειαστεί και υπερωρία για τη διαλογή της ελιάς, το φαγητό, το εργόσημο, τη μεταφορά.
«Υπάρχουν περίπου 20 με 25 πρόσφυγες στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων Θερμοπυλών που ξέρουν τη δουλειά. Αλλά κι αυτοί δεν φτάνουν. Έχουμε μπει σε λίστα αναμονής» σημειώνει ο Νίκος Ζαρκάδας από τον Μώλο της Λοκρίδας.
Το ίδιο άγχος πέρασαν πριν από λίγα 24ωρα και αυτοί που ήθελαν να μαζέψουν τα φιστίκια τους. «Ευτυχώς έκανε καλό καιρό. Μαζέψαμε όλους τους συγγενείς να κατεβάσουμε την παραγωγή. Αν, ενδιάμεσα, είχαμε κάποια βροχή θα τα είχαμε θυσιάσει γιατί δεν μπορούσαμε να βρούμε χέρια για να βοηθήσουν» αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Γιάννης Θελούρας από τη Λαμία και συμπληρώνει ότι «είναι τυχεροί, αυτοί που έχουν μεγάλες οικογένειες και συγγενείς και μπορούν να μαζευτούν 10-15 άνθρωποι για να μαζέψουν τα προϊόντα. Αυτοί θα συνεχίσουν την παραγωγή με εξασφαλισμένα χέρια».
Στην Ανατολική Φθιώτιδα τα πράγματα γίνονται περισσότερο δύσκολα με τις ελιές. Ένα μεγάλο μέρος τους, μπροστά στις δυσκολίες για τις καλλιεργητικές φροντίδες και την ανυπαρξία εργατικού δυναμικού, αναγκάζονται πλέον να ενοικιάσουν τις ελιές τους σε αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να τις περιποιηθούν και να τις μαζέψουν.
Ο Δημήτρης Γαλάνης από την Ανατολική Φθιώτιδα λέει πως τα παιδιά του έχουν σπουδάσει και είναι στο εξωτερικό με τις γυναίκες τους και πλέον αυτός με τη γυναίκα του, σε μία ηλικία 76 ετών είναι αδύνατον να ανταποκριθούν. «Ήταν μονόδρομος ή τα ενοικιάζω ή να τα εγκαταλείπω και έκανα το πρώτο» όπως χαρακτηριστικά λέει.
Ακόμη και οι προσκλήσεις εργατών από ξένα κράτη ως εργάτες γης με ανοιχτές λίστες έτσι όπως έχουν αποφασιστεί από τα αρμόδια υπουργεία δεν δείχνουν να αποδίδουν τα μέγιστα.
«Δεν είναι μόνο ο γραφειοκρατικός μηχανισμός. Ούτε οι ευθύνες που αναλαμβάνεις. Είναι ότι δεν βρίσκεις. Ακόμη και αν βρεις κάποιους μέσα σε λίγο καιρό σου φεύγουν, πιθανά, για άλλη χώρα» τονίζει ο Μάνος Σπαθούλας και συμπληρώνει: «όταν φτάνει η συγκομιδή στα φιστίκια και την ελιά αρχίζουν τα βάσανα. Δεν ξέρεις που θα σου βγει».
Ωστόσο η έλλειψη εργατικών χεριών για τις ελιές ήταν γνώρισμα και παλαιότερων εποχών. Όμως τότε υπήρχαν άλλοι τρόποι για να καλυφθούν με εργατικά χέρια.
«Στη συλλογή της ελιάς ολόκληρες οικογένειες από ορεινά χωριά της δυτικής Φθιώτιδας, της Ευρυτανίας και της Καρδίτσας μετακόμιζαν στα λιοστάσια για μήνες ολόκληρους. Δούλευαν για να εξασφαλίσουν και μεροκάματο αλλά και το λάδι της χρονιάς» θυμάται 85χρονος Θανάσης Κοντοχρήστος από την Ανατολική Φθιώτιδα ο οποίος ωστόσο διαπιστώνει ότι «τώρα δυστυχώς άδειασαν τα χωριά, δεν υπάρχει εκεί νέος κόσμος».
Μένοντας και δουλεύοντας στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια σε σιδηροκατασκευές ο Ομάρ Κάσσεμ από τη Συρία είναι ο άνθρωπος στον οποίο απευθύνονται πολλοί παραγωγοί από την ευρύτερη περιοχή για να εξασφαλίσουν εργατικό δυναμικό μιας και έχει την δυνατότητα να μιλά αραβικά.
«Δυστυχώς είναι λίγοι αυτοί που έχουν απομείνει και έχουν κάθε μέρα εργασία. Τα τηλέφωνα χτυπάνε συνέχεια. Δεν μπορώ και εγώ πλέον να βοηθήσω. Δεν επαρκούν τα χέρια να καλύψουν τις ανάγκες της περιοχής» δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Διαβάστε την ανακοίνωση που υπογράφουν οι Αγροτικοί Σύλλογοι, Στυλίδας - Εχιναίων και Πελασγίας:
«Πάλι τα ίδια! Όπως και τις προηγούμενες χρονιές με τις τιμές της ελιάς στα τάρταρα και το κόστος παραγωγής και η ακρίβεια σε κάθε προϊόν και υπηρεσία της καθημερινότητάς μας στα ύψη.
Οι φετινές τιμές όπως όλοι γνωρίζετε, είναι στο μισό των περσινών τιμών δηλ. στα 0,55 έως 0,65 λεπτά τα 200 τεμάχια πράσινης επιτραπέζιας κονσερβολιάς Στυλίδας. Φτάνουν για να ζήσουμε καταρχήν και για την καλλιεργητική φροντίδα των ελαιώνων την επόμενη χρονιά; Προφανώς όχι!
Για να γεμίσουμε ένα ρεζερβουάρ πετρέλαιο σε δενδροκομικό τρακτέρ χρειαζόμαστε μ' αυτές τις τιμές - αίσχος 150 κιλά ελιές διακοσίων τεμαχίων. Για να αγοράσουμε ένα τσουβάλι λίπασμα 40 κιλών χρειαζόμαστε 80 κιλά πράσινες ελιές αντίστοιχων τεμαχίων. Τις ελιές όπως γίνεται κατανοητό τις πουλάμε σε τιμές κόστους με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να επιβιώσουμε, να απαξιώνεται η εργασία μας και η γη μας και να ερημώνει η ύπαιθρος.
Σημαντικό είναι και το κόστος διαβίωσης. Οι τιμές στο ρεύμα, στο φυσικό αέριο, στο πετρέλαιο μας οδηγούν στην ενεργειακή φτώχεια, ενώ και η άνοδος των τιμών στο ψωμί, στα γαλακτοκομικά και τα παράγωγά τους, το κρέας, στο λάδι, στο ψάρι, τα φρούτα μάς οδηγούν στην επισιτιστική φτώχεια.
Είναι επίκαιρες από ποτέ οι κατώτερες εγγυημένες τιμές των αγροτικών προϊόντων που θέτει το οργανωμένο, συνεπές κίνημα όπως εκφράζεται μέσα από την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων (ΠΕΜ) και κυριαρχεί στα αιτήματα, στις διεκδικήσεις και στην πάλη των Αγροτικών Συλλόγων και των Ομοσπονδιών τους. Οι κατώτερες εγγυημένες τιμές εξασφαλίζουν το εισόδημα για να μπορέσουμε
να βιοποριστούμε και να φροντίσουμε τις καλλιέργειές μας εμείς οι βιοπαλαιστές αγρότες.
Σε αυτήν την προσπάθειά μας έχουμε απέναντί μας καταρχήν όλους τους επιχειρηματικούς ομίλους στη διατροφική αλυσίδα, εκμεταλλευτικούς καλύτερα, αφού καρπώνονται με τιμές αίσχους τον κόπο μας και τα αγροτικά μας προϊόντα. Αλλά και τους συνεταιρισμούς οι οποίοι λειτουργούν βοηθητικά για τους εκμεταλλευτικούς ομίλους και συμπράττουν στην εμπορία και στην αποθήκευση των αγροτικών προϊόντων. Επιπλέον, επιβάλλουν χαμηλές τιμές για λογαριασμό τους και χαμηλώνουν τον πήχη των προσδοκιών για καλύτερες τιμές στους αγρότες.
Στους σημερινούς συνεταιρισμούς που λειτουργούν σαν Ανώνυμες Εταιρείες και όχι με την ισοτιμία των μελών όπως παλιότερα, με δικαίωμα μελών σήμερα να έχουν δυο και τρεις μερίδες, με δικαίωμα εξαγοράς του 35% από εκμεταλλευτικούς ομίλους κολοσσούς, οδηγούνται στα χέρια των μεγαλοαγροτών και τελικά στους εκμεταλλευτικούς ομίλους. Με μία αύξηση μετοχικού κεφαλαίου οι βιοπαλαιστές αγρότες θα αναγκαστούν να αποχωρήσουν. Παράδειγμα, συνεταιρισμοί φιγουράρουν ως μέλη της Πανελλήνιας Ένωσης Μεταποιητών - Τυποποιητών - Εξαγωγέων Επιτραπέζιων Ελαιών.
Υποκριτική και προκλητική συνάμα είναι η πρόσφατη ανακοίνωση της ΠΕΜΕΤΕ η οποία επισημαίνει ότι «πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους ότι, η υπέρμετρη πτώση των τιμών παραγωγού σε μια περίοδο με αυξημένο κόστος στον πρωτογενή τομέα, θα προκαλέσει ανεπανόρθωτο πλήγμα στο εισόδημα του Έλληνα ελαιοπαραγωγού»! Σωστό. Τί κάνουν όμως; Οι ίδιοι που επιβάλλουν χαμηλές τιμές στην πράσινη ελιά, οι ίδιοι είναι που επισημαίνουν «…την υπέρμετρη πτώση των τιμών…». Και οι ίδιοι είναι που αισχροκερδούν ως σύγχρονοι... μαυραγορίτες πουλώντας πανάκριβα τα τελικά προϊόντα.
Απέναντί μας είναι διαχρονικά οι κυβερνήσεις γιατί στηρίζουν και δημιουργούνε ευνοϊκές συνθήκες κερδοφορίας στους εκμεταλλευτικούς ομίλους σε αντίθεση με το αίτημά μας για κατώτερες εγγυημένες στα αγροτικά προϊόντα.
Απέναντί μας είναι η ΕΕ με την Κοινή Αγροτική Πολιτική η οποία εν τέλει καταστρέφει παραδοσιακές καλλιέργειες που είναι απαραίτητες στη μεσογειακή διατροφή του λαού μας.
Τα επιχειρήματα συνάδελφοι περισσεύουν. Δεν περισσεύει κανένας όμως από τον αγώνα, τη διεκδίκηση μέσα από τους Αγροτικούς Συλλόγους για κατώτερη εγγυημένη τιμή στην πράσινη ελιά 1,5 ευρώ στα 200 τεμάχια.
Καλούμε τους συναδέλφους μας ελαιοκαλλιεργητές να είναι σε αγωνιστική ετοιμότητα για να διεκδικήσουμε με κινητοποιήσεις το δίκιο μας και τη ζωή μας.
Είναι ο μοναδικός δρόμος για να έχουμε παρόν και μέλλον!»
Ακολουθήστε το Agrocapital.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι τις ειδήσεις