Ο Bjorn Lomborg είναι ο πρόεδρος της Κοπεγχάγης, Συνεργάτης και Επισκέπτης στο Ίδρυμα Hoover, Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση θέλει να θεωρηθεί παγκόσμιος ηγέτης στη δράση για το κλίμα. Γι 'αυτό υποσχέθηκε μεγαλύτερη μείωση στις διαπραγματεύσεις για το κλίμα στο Παρίσι το 2015 από οποιαδήποτε άλλη χώρα.
Λόγω του συνεχώς αυξανόμενου συναγερμού για το κλίμα και των διαμαρτυριών για το κλίμα για τους νέους, η ΕΕ θέλει τώρα να εκπληρώσει την υπόσχεσή της από μείωση εκπομπών 40% κάτω από τα επίπεδα του 1990 το 2030 στο 55%. Δυστυχώς, αυτός είναι ένας εξαιρετικά δαπανηρός τρόπος να πετύχετε σχεδόν τίποτα.
Η κλιματική αλλαγή είναι ένα πραγματικό και τεχνητό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί λογικά. Ωστόσο, οι επιπτώσεις είναι συχνά υπερβολικά υπερβολικές. Η Ομάδα Κλίματος του ΟΗΕ εκτιμά ότι ο αρνητικός αντίκτυπος του κλίματος στη δεκαετία του 2070 θα ισοδυναμεί με τη μείωση του μέσου εισοδήματος μεταξύ 0,2-2%.
Μέχρι τότε, ο ΟΗΕ προβλέπει ότι το μέσο παγκόσμιο εισόδημα θα έχει αυξηθεί κατά 362%. Η συνυπολογισμός της κλιματικής αλλαγής σημαίνει ότι τα εισοδήματα έχουν αυξηθεί κατά 356%. Αυτό είναι σαφώς ένα πρόβλημα, αλλά όχι ο Αρμαγεδδών.
Συχνά ξεχνάμε ότι η πολιτική για το κλίμα έχει επίσης κόστος, καθώς αναγκάζει τις οικονομίες να χρησιμοποιούν πιο ακριβή και λιγότερο αξιόπιστη ενέργεια. Η τελευταία επισκόπηση 128 αναλυμένων πολιτικών για το κλίμα του ΟΗΕ για το κλίμα δείχνει ότι όλες έχουν πραγματικό κόστος, μερικές φορές πέραν του 14% του ΑΕγχΠ ανά τον αιώνα.
Για παράδειγμα, μελέτες δείχνουν πώς οι υποσχέσεις της ΕΕ για το κλίμα θα τετραπλασιάσουν τις τιμές χονδρικής ηλεκτρικής ενέργειας μέσα σε μια δεκαετία.
Επομένως, σε οποιαδήποτε ορθολογική συζήτηση θα πρέπει να εξεταστεί εάν τα πρόσθετα οφέλη για το κλίμα σε παγκόσμιο επίπεδο υπερτερούν του πρόσθετου κόστους της ΕΕ για το κλίμα.
Κατά τις επόμενες τρεις δεκαετίες, ο νέος στόχος 55% θα μειώσει τις εκπομπές της ΕΕ κατά 12,7 δισεκατομμύρια τόνους CO₂ ή τα αντίστοιχα. Εάν τεθεί σε ένα από τα τυπικά κλιματικά μοντέλα του ΟΗΕ, θα μειώσει την παγκόσμια θερμοκρασία μέχρι το τέλος του αιώνα κατά έναν μετρήσιμο 0,004 ° C.
Δεδομένου ότι η θερμοκρασία θα εξακολουθεί να αυξάνεται μέχρι τότε, το αποτέλεσμα της αυξημένης πολιτικής της ΕΕ για το κλίμα ισοδυναμεί με την αναβολή της υπερθέρμανσης του πλανήτη κατά έξι εβδομάδες το 2100. Η θερμοκρασία που θα είχε φτάσει ο κόσμος την 1η Ιανουαρίου 2100, θα φτάσει τώρα στις 11 Φεβρουαρίου.
Επιπλέον, μεγάλο μέρος αυτής της μείωσης των εκπομπών είναι πιθανώς πλασματικό, καθώς περίπου τα δύο τρίτα των εκπομπών CO₂ πιθανότατα θα εξακολουθούν να συμβαίνουν αλλά θα απομακρυνθούν από την ΕΕ (η λεγόμενη διαρροή άνθρακα). Αυτό σημαίνει ότι η πραγματική μείωση της θερμοκρασίας θα είναι 0,0017 ° C, αναβάλλοντας την υπερθέρμανση του πλανήτη για πάνω από δύο εβδομάδες.
Προς τιμήν της, η ΕΕ έκανε πάντα εκτιμήσεις κόστους για τις κλιματικές πολιτικές της. Δυστυχώς, ήταν συνήθως τεράστια υποτιμήσεις, που επιτεύχθηκαν επιλέγοντας τα πιο αισιόδοξα μοντέλα.
Οι ακαδημαϊκές μελέτες δείχνουν ότι το πραγματικό κόστος της πολιτικής για το κλίμα για το 2020 είναι τέσσερις φορές υψηλότερο από την αισιόδοξη εκτίμηση της ΕΕ και το πραγματικό κόστος της αρχικής πολιτικής 40 τοις εκατό έως το 2030 είναι τρεις φορές ακριβότερο.
Με ένα άλλο αισιόδοξο μοντέλο, η ΕΕ εκτιμά τώρα ότι η νέα μείωση 55% θα κοστίσει επιπλέον 0,39% του ΑΕΠ έως το 2030.
Υποθέτοντας ότι το κόστος θα κλιμακωθεί με την πρόσθετη μείωση για τρεις δεκαετίες, η επιπλέον οικονομική ζημία για τις οικονομίες της ΕΕ θα είναι τουλάχιστον 1,3 τρισεκατομμύρια ευρώ. Εάν η ΕΕ έχει μειώσει το κόστος μέχρι τώρα, είναι πιθανότερο το συνολικό κόστος να είναι περίπου 4-5 τρισεκατομμύρια ευρώ.
Συγκριτικά, η ΕΕ εκτιμά την οικονομική απώλεια του COVID-19 για το 2020 σε 8,3%, ή 1,4 τρισεκατομμύρια ευρώ. Το ταμείο ανάκτησης για την ΕΕ είναι επιπλέον 750 δισεκατομμύρια ευρώ.
Επομένως, είναι πιθανό το συνολικό κόστος της κρίσης COVID και του πακέτου ανάκαμψης να είναι μικρότερο από το πρόσθετο κόστος της αυξημένης πολιτικής της ΕΕ για το κλίμα.
Υπολογίζεται σε εννέα προφίλ ζημιών και στα πέντε σενάρια πολιτικής του ΟΗΕ, η μέση ζημιά από έναν τόνο CO ton που εκπέμπεται το 2030 είναι 27 €. τρισεκατομμύριο. Αυτό είναι υπέροχο. Αλλά το να ξοδεύουμε 1,3-5 τρισεκατομμύρια ευρώ για να το πετύχουμε αυτό το καθιστά προφανώς κακή συμφωνία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η ΕΕ δεν πρέπει να κάνει τίποτα. Πρέπει να κάνει κάτι πιο έξυπνο. Το βασικό πρόβλημα με την πολιτική για το κλίμα είναι ότι η μετάβαση σε μηδενικό άνθρακα τώρα είναι ακριβή. Αυτό σημαίνει ότι οι πλούσιοι, καλοί Ευρωπαίοι μπορούν να αντέξουν οικονομικά, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο λίγα θα συμβούν.
Πρέπει, αντίθετα, να επικεντρωθούμε στη μεγαλύτερη δραματική επένδυση στην έρευνα και ανάπτυξη μηδενικού άνθρακα. Εάν μπορούμε να καινοτομήσουμε την τιμή της μελλοντικής πράσινης ενέργειας κάτω από τα ορυκτά καύσιμα, όλοι θα αλλάξουν, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στην Κίνα, την Ινδία και την Αφρική. Αυτή η πολιτική θα κοστίσει πολύ λιγότερο, και κατά τη διάρκεια του αιώνα, θα συμβάλει στη διόρθωση του κλίματος πολύ περισσότερο.
Το όφελος θερμοκρασίας της πολιτικής της ΕΕ 55% θα είναι μετρήσιμο ακόμη και μέχρι το τέλος του αιώνα. Ωστόσο, θα κοστίσει ακριβά στους Ευρωπαίους τις επόμενες δεκαετίες. Η αυξημένη φιλοδοξία της ΕΕ για το κλίμα πιθανότατα θα σημαίνει περισσότερες οικονομικές δυσκολίες από ό, τι ο αντίκτυπος του COVID-19.
Η Ευρώπη πρέπει επειγόντως να συζητήσει σχετικά με τις πολιτικές της για το κλίμα. Ας μην θυμόμαστε τη γενιά που μειώνει τις θερμοκρασίες κατά λιγότερο από το ένα εκατοστό του βαθμού για τρισεκατομμύρια ευρώ. Αντ 'αυτού, πρέπει να θυμόμαστε τη γενιά που τερμάτισε σπατάλες πολιτικές για το κλίμα και απαιτούσε εξυπνότερη, φθηνότερη και πιο αποτελεσματική πράσινη έρευνα.
Ακολουθήστε το Agrocapital.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι τις ειδήσεις