Στο ΤΡΑΠΕΖΙ με την ΑΝΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΤΡΑΒΑΩ ζόρι, όπως όλος ο κόσμος χαράτσια, δυσκολίες. Κι εγώ, αν θέλεις, ήμουν πάρα πολύ τυχερή που έχω αυτή τη δουλειά, που την αγαπάω. Το ζόρι όμως υπάρχει` η πίεση μ΄ αυτά που βλέπεις γύρω σου. Υπάρχει όμως κι η Δάφνη, η εγγόνα μου, η δουλειά μου. Η εγγονή μου είναι πάρα πολύ κοντά μου. Είμαστε φίλες, να, τώρα πριν από λίγο φτιάξαμε μαζί μια τούρτα. Μου μοιάζει πάρα πολύ, έχει τα μάτιά μου την κοψιά μου και παρόλο που ο πατέρας της δεν πιστεύει ότι θα ήταν το καλύτερο, ξέρω ότι, όταν μεγαλώσει θ΄ ασχοληθεί με την Τέχνη. Δεν ξέρω αν θα είναι θέατρο ή κάτι άλλο όμως θα έχει κάποια σχέση με την Τέχνη. Υπάρχει πάντα κι η παρέα του Βλαδίμηρου και του Ζαχαρία, που είναι τα κολλητάρια μου, τα δυο μου σκυλιά. Η Δάφνη έχει έρωτα και με το Βλαδίμηρο κι είμαστε οι ζωόφιλες της οικογένειας. Έλεγα, πως δεν θα ξαναπάρω σκυλί, όταν πέθανε ο Πατσατσούφας (το σκυλάκι, που βλέπαμε στις "Τρεις Χάριτες") αλλά τελικά ξαφνικά βρέθηκα μ΄ ένα μαλτέζικο σκυλί κι ένα αδέσποτο, το Βλαδίμηρο, που μου τον άφησαν έξω από το σπίτι μου.
ΡΕΜΒΑΖΩ. Μπορώ να πω ότι ρέμβαζα γιατί τώρα πιά δεν προλαβαίνω να το κάνω ούτε αυτό. Μ΄ αρέσει να ρεμβάζω στην Τήνο, το ηλιοβασίλεμα, το Θεό, το φεγγάρι, μπορώ να ρεμβάζω κι όλη μέρα. Στην Τήνο πρωτοπήγα με παρότρυνση ενός φίλου κι όλη την ημέρα γκρίνιαζα: "Καλά, έχω μόνο μια εβδομάδα άδεια και θα πάμε στην Τήνο;". Όταν τελείωσε η εβδομάδα εγώ νοίκιασα σπίτι και μετά έψαξα να βρω για ν΄ αγοράσω. Έχω ζήσει στην Τήνο καλοκαίρι και χειμώνα, έχω πατήσει τα μονοπάτιά της, μ΄ αρέσει να την περπατάω, έχω πάει σε μέρη, που μόνο Τηνιακοί πάνε. Αλλά έχει μια ενέργεια η Τήνος, έχει πολύ καλά ρευστά. Αυτήν την ενέργεια που ένιωσα στην Τήνο, την ένιωσα στους Δελφούς. Μετά έμαθα ότι στην Τήνο έρχονταν οι αρχαίοι κι έκαναν καθαρμούς, για να πάνε στη Δήλο. Έχω νιώσει αλλιώτικα, όταν πήγα στο νεκρομαντείο στην Ήπειρο, στο Φανάρι. Εκεί έχει μια έντονη ή και άγρια ενέργεια. Αλλά οι Δελφοί, η Δήλος έχουν τα θετικά ρευστά του Απόλλωνα.
ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΙ στην κατάθλιψη με νύχια και με δόντια. Με βοηθά η εγγόνα μου κι η δουλειά μου. Από μικρή ήθελα να γίνω ηθοποιός από τα 4 ή τα 5 μου χρόνια. Ήξερα ότι αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Αλλά πρέπει να έχεις κι έναν καλό σκηνοθέτη για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα. Μπορεί να μ΄ επηρεάσει ένας ρόλος αλλά για κάποιο διάστημα ή την ώρα της παράστασης. Υπάρχει η θετική ή η αρνητική επιρροή ενός ρόλου. Μπορεί και να είμαστε τρελοί εμείς οι ηθοποιοί, που θέλουμε να ζήσουμε τις ζωές των άλλων. Παρόλο που έχω δει διάφορες ξένες παραστάσεις και πολλές συγκλονιστικές παλαιότερα, δεν ξέρω πως δουλεύουν έξω ούτε θα μπορούσα να φανταστώ να παίζω λ.χ. στα γαλλικά. Ο ηθοποιός πιστεύω, πρέπει να παίζει στη γλώσσα του.
ΠΑΡΑΣΥΡΟΜΑΙ. Όχι δεν παρασύρομαι εδώ και πολλά χρόνια και το παλεύω πάντα. Μπαινοβγαίνω σε διάφορους ρόλους, στη θεία από το Σικάγο, στην κακιά του Ορφανοτροφείου, τώρα στην Τρελή του Σαγιόρ, φτιάξαμε κάποια τραγούδια με τη Μαριανίνα. Ο ηθοποιός διατρέχει μικρότερους κινδύνους από άλλους ανθρώπους αυτήν την εποχή γιατί έχει τους ρόλους που τον βοηθούν, περνά κι από άλλες διεργασίες. Οι ηθοποιοί περνάμε για πολύ καιρό εφηβικές ανησυχίες. Στην Τήνο βρήκα τον εαυτό μου και τον γνώρισα, είδα τα θετικά μου και τις αδυναμίες μου. Μια από τις αδυναμίες μου είναι ότι είμαι πολύ εύπιστος άνθρωπος και το πληρώνω μετά. Παρόλα αυτά υπάρχουν άνθρωποι που μ΄εκτιμούν και που είναι δίπλα μου. Ένας από τους ανθρώπους που μ΄ αρέσει να συνεργάζομαι μαζί του κι έχουμε κοινή οπτική, κοινή θεατρική γλώσσα είναι ο Πέτρος Ζούλιας.
ΕΣΤΙΑΖΩ Δεν εστιάζω σε ρούχα. Μ΄ αρέσει ν΄ αγοράζω ρούχα αλλά δεν τρελαίνομαι με τις βιτρίνες. Αν δω κάτι και μ΄ αρέσει, τότε το παίρνω. Γενικά δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα με την ένδυση, προτιμώ να μην αγοράσω κάτι, παρά να είναι κάτι φτηνιάρικο. Στα βιβλία ό,τι και να πέσει στα χέριά μου θα το διαβάσω. Από παιδί ο έρωτάς μου είναι ο Παπαδιαμάντης. Κοιμόμουν μικρή με τη φωτογραφία του. Εκείνος που δεν μου άρεσε, δεν με συγκίνησε ποτέ ήταν ο Βερν. Γενικά δεν μου αρέσει η επιστημονική φαντασία, δεν βλέπω έργα που αφορούν στο μέλλον.
ΖΩ Η ζωή μου είναι μια ζωή με δυσκολίες, με πολύ πόνο, πολλές απώλειες και τώρα και πάντα. Αλλά δεν έχω κανένα παράπονο. Έχω ζήσει καλά και ζω πολύ καλά. Έχω ένα παιδί, ένα εγγόνι, μπορώ να ζω σχεδόν, όπως θέλω. Κι όλα αυτά που ήθελα, τα έκανα. Η μητέρα μου δεν με άφηνε να γίνω ηθοποιός ήθελε να μάθω ρυθμική, είχα κερδίσει μια υποτροφία μαζί με άλλες δυο κοπέλες για μια σχολή στην Ελβετία. Μου είχε πει "πήγαινε κι αν δε σ΄ αρέσει μπορείς να πας σε μια σχολή να γίνεις ηθοποιός". Όμως, εκεί δεν είχε σχολή θεάτρου, ήταν σ΄ άλλη πόλη κι εγώ αναρωτήθηκα "Τι γυρεύω εδώ;" Κάθησα 20 μέρες μέχρι να ρυθμίσω τα διαδικαστικά και γύρισα πίσω στην Ελλάδα. Η μητέρα μου με βρήκε σπίτι να διαβάζω την "Ηλέκτρα". Μου άρεσε ο χορός, ήμουν καλή σ΄αυτόν, αλλά δεν ήθελα να τον κάνω επάγγελμα. Η μητέρα μου στενοχωριόταν πάρα πολύ που γυρνούσα στη 1 το πρωί από τη δουλειά. Στην αρχή, επειδή ήταν άλλες εποχές,της έλεγαν για την κόρη της στο κομμωτήριο, που γυρνά αργά. Μετά αυτό άλλαξε γιατί στο κομμωτήριο της έλεγαν για τις δουλειές που έπαιζα. Η μητέρα μου δεν ήθελε να γίνω ηθοποιός γιατί κουραζόμουν. Ήθελε να΄χω μια πιο σταθερή, πιο σίγουρη δουλειά αλλά εγώ πέταγα στα σύννεφα.
ΙΣΤΟΡΩ. Η ιστορία μου είναι το "Ελεύθερο Θέατρο". Αυτό που έχω αφήσει, αυτό που μας άλλαξε όλη μας τη ζωή κι άλλαξε και το θέατρο. Στη σχολή με είχαν για δραματική ηθοποιό και τελικά ίσως είχαν δίκιο. Τα νέα παιδιά που τα ζω και στην παιδική παράσταση με το Λουδάρο, τη "Ζέβρα Πυτζάμα" με τη Μαριανίνα Κριεζή είναι απίστευτα, έχουν ταλέντο, τραγουδούν, χορεύουν, παίζουν καταπληκτικά. Εκείνο που ίσως θα έπρεπε να έχουν κατά νου, είναι ότι υστερούν λίγο στη ντροπή. Κι εμείς υπήρχαν μεγάλοι ηθοποιοί που τους κοροϊδεύαμε, αλλά είχαμε κι ένα σεβασμό απέναντι, στην Παξινού, τη Λαμπέτη κ.ά., τις λατρεύαμε. Στη σχολή με προόριζαν για δραματική ενζενί, Ιουλιέτα, Μαργαρίτα και δεν θεωρούσαν ότι κάνω για κωμωδία. Κάποια στιγμή όμως έπαιξα με το Σταμάτη Φασουλή και στη σκηνή εκείνος είπε: "Τι τρέχει;" Κι εγώ απάντησα: "Η γατούλα μας ψόφησε". Ο τρόπος που το είπα, έκανε το κοινό να γελάσει. Τότε κατάλαβα ότι αυτό ήθελα πάντα. Να κάνω τον κόσμο να γελάει.