Στο ΤΡΑΠΕΖΙ με τον Βασίλη Σκουλά*
ΤΑΞΙΔΕΥΩ συνέχεια... Το κάθε ταξίδι έχει διαφορετική αύρα, έχει κάτι το ξεχωριστό, ακόμη κι αν έχει τυχόν αρνητικές εικόνες. Πάντα όμως η κατάληξη είναι τ΄ Ανώγεια. Η σχέση με τ΄Ανώγεια είναι γονιδιακή, είναι οι καταβολές, οι παιδικές μνήμες, είναι ένας τόπος που με έλκει, με μαγνητίζει. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου, μόνιμα μακριά απ΄ την Κρήτη. Αν όμως δεν μπορούσα να είμαι στην Κρήτη, ο δεύτερος τόπος, που αγαπώ πάρα πολύ, είναι η Θεσσαλονίκη. Εκεί υπηρέτησα ως στρατιώτης κι οι άνθρωποι ήταν πάντα πιο γελαστοί. Υπάρχει το ποντιακό στοιχείο` είχα πολλούς φίλους στο στρατό. Με τους Πόντιους οι Κρητικοί έχουμε πολλά κοινά.
ΡΕΜΒΑΖΩ Αφήνω τη σκέψη να ταξιδέψει, σε στιγμές, χώρους, πρόσωπα προσφιλή. Πρόσωπα που μου έδωσαν φώτα, ανθρώπινη αξιοπρέπεια, σεβασμό, ντομπροσύνη. Απ ΄όλους τους παλιούς, αν κάτσεις, μπορείς να πάρεις κάτι, ακόμα κι αρνητικό και τότε κάθεσαι και το αξιολογείς. Υπήρχαν άνθρωποι μερακλήδες εκτός του καλλιτεχνικού χώρου. Μ΄επηρέασαν οι μερακλήδες στο χορό και στη συμπεριφορά. Άνθρωποι που τραγουδούσαν, χόρευαν, και κουβαλούσαν το μεράκι της καλής παρέας. Είχα την τύχη να συγκατοικήσω κάποτε στο θέατρο Παρκ στο ίδιο καμαρίνι, με το Μίμη Φωτόπουλο. Ήταν άνθρωπος που εξέπεμπε ευγένεια, ντομπροσύνη, νηφαλιότητα. Ο Φωτόπουλος ζωγράφισε και τον πατέρα μου στη Ντελίνα, ασχολούνταν και με τα γραμματόσημα.
ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΙ σε πράγματα που δεν είναι τού χαρακτήρα μου και γενικώς εκπτώσεις δεν κάνω. Αλλά νομίζω τελικά ότι είναι θέμα χαρακτήρα, αν κάνεις εκπτώσεις ή αν δεν μπορείς να κάνεις. Δεν μιλώ για την ύλη, μιλώ για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Δεν ήθελα να παίζω σε μαγαζιά, που έπαιζαν μπαλωτές και δεν έπαιξα. Δεν ήθελα να τραγουδήσω τραγούδια, που δεν μ΄ εξέφραζαν, ίσως είχα κι ένστικτο, και δεν το έκανα. Καταθέτω τον εαυτό μου και την ψυχή μου κάθε φορά για ν΄ απαλύνω τον πόνο των ανθρώπων. Συμπάσχουμε μαζί. Έχουμε ανάγκη να ταξιδέψουμε με τη μουσική με την τέχνη, για να ξεφύγουμε από τη λαίλαπα που ζούμε.
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΖΟΜΟΥΝ κι απ' το 1987 είχα ανησυχίες γιατί το έβλεπα να έρχεται. Αν γυρίσουμε πίσω την ταινία, θα δούμε ότι σημάδια υπήρχαν, εγώ είχα την ευκαιρία να συνομιλώ με πολλούς ανθρώπους και να βλέπω πράγματα. Παρόλο που πίστεψα στον Ανδρέα Παπανδρέου, είδα σιγά - σιγά πως υπήρχαν κι άνθρωποι που στελέχωναν την εξουσία και δεν ήταν όπως θα΄πρεπε. Έχω φίλους πολιτικούς, που είναι αξιόλογοι και δεν έβαλαν το δάχτυλο στο μέλι, αλλά σιγά - σιγά τους περισσότερους που ήταν καθαροί τους πέταξε το σύστημα έξω ή απομακρύνονταν κι οι ίδιοι. Το 1987 είχα γράψει το δίσκο του Έρωτα και του Καϋμού και παραμένει επίκαιρος. Οι στίχοι του Σταυρακάκη, λένε: "Χέρια που δεν αρπάξανε, ξένο ψωμί να φάνε, αυτά κρατούνε την τιμή, όσο μακριά κι αν πάνε" ή και του Γιώργου Καράτζη "Στο μετερίζι τσι τιμής και στ΄τσ ανθρωπιάς το χρέος, εκειά θα στέκω, ν΄απαντώ κι ας είμ' ο τελευταίος". Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που δεν έχουν όραμα` αυτούς που δεν έχουν αξιοπρέπεια. Θεωρώ ότι υπάρχει κρίση αξιών. Κι άνθρωπος που δε σέβεται πρώτα τον εαυτό του, δεν πρόκειται να σεβαστεί, ποτέ και το διπλανό του.
ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ σκληρά με τη λύρα. Ό,τι δουλειά και να κάνεις, να΄ σαι ο εαυτός σου. Αλλά ασχολούμαι και με τη γη. Έχω κήπο φυτεύω, ασχολούμαι λίγο με το σκάλισμα, με το σκάψιμο, ποτίζω. Αλλά τη γη τη στερήθηκα, γιατί έφυγα από νωρίς από τ΄ Ανώγεια για ν΄ ανοίξω τα φτερά μου στη μουσική και να βρω το δρόμο μου. Έχω και μερικά ζώα, πρόβατα, κατσίκες, για το σπίτι` για την οικογένεια και τους φίλους.
ΖΩ και χαλαρώνω με φίλους καλούς, με καλή παρέα. Έχω φίλους, κουμπάρους, συντέκνους. Έχω και γυναίκες - φίλες. Πάντα θα πάρεις κάτι απ' τις γυναίκες, γιατί έχουν μια καλοσύνη. Έχω μεγάλο σεβασμό στην αρχόντισσα γυναίκα, σ΄αυτήν που λέμε στην Κρήτη, μερακλίνα, στον τρόπο που φέρεται. Παρόλα αυτά είμαι εγκρατής. Δεν παρασύρομαι εύκολα κι είμαι πάντα συγκρατημένος, ως άνθρωπος. Με τη γυναίκα μου τη Χρυσάνθη, είμαστε μαζί 43 χρόνια, δουλέψαμε μαζί και στο μαγαζί, είναι Ελληνοαμερικανίδα, κρητικής καταγωγής. Με στήριξε και με στηρίζει όλα αυτά τα χρόνια. Έχω αδυναμία στα παιδιά και βέβαια στα εγγόνια. Το μόνο που δεν μπορώ να κόψω είναι το τσιγάρο κι αναγνωρίζω πως, επειδή καπνίζω, είμαι κακό πρότυπο για τους νέους ανθρώπους.
ΙΣΤΟΡΩ Γεννήθηκα στους πρόποδες του Ψηλορείτη για να ιστορώ με τη λύρα, που είναι η προέκταση της ψυχής μου. Κι έχω πολλές ιστορίες να πω γι΄αυτά που έχω ζήσει, στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Θυμάμαι πολλές ωραίες στιγμές κοντά στην Ομογένεια, στην Αφρική` στο Γιοχάνεσμπουργκ, στην Αυστραλία. Πολλές φορές μ΄ έχουν καλέσει ομογενείς. Αλλά δεν θα ξεχάσω μια φορά που πήγα στην Βασιλεία, στην Ελβετία και εκεί γνώρισα μια παρέα φιλελλήνων, κάπου 400 άτομα, που αγαπούσαν την Ελλάδα. Ήταν ένα κατάμεστο θέατρο και το συμβούλιο ήξερε άπταιστα ελληνικά. Τους είπα ότι ήταν οι καλύτερες πρεσβευτές μας στο εξωτερικό κι ήταν συγκλονιστικό αυτό που ένιωσα μαζί τους. Μπροστά μου ένιωσα τη δύναμη, που έχει ο Ελληνισμός.
*Ο Βασίλης Σκουλάς εμφανίζεται στο Tas Stage μαζί με την Πίτσα Παπαδοπούλου και το Δημήτρη Μπάση
Ακολουθήστε το Agrocapital.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι τις ειδήσεις